Hun nieuwe en derde plaat To Win The World kwam in april uit en staat wederom vol met heerlijke popsongs, of, zoals de band het zelf noemt: akoestische rock. De sound van Puggy balanceert tussen de folktunes van Cocoon en het rauwe maar wel catchy Ghinzu. Irons’ rauwe stem en Descamps stevige baslijnen zorgden er wel voor dat de band sinds het debuut Dubois Died Today in 2007 (het meest experimentele en donkere album) in het voorprogramma stonden van onder andere Incubus, Deep Purple en Smashing Pumpkins.

Na het lichtere en vrolijkere Something You Might Like uit 2010 is het nu tijd voor To Win The World. Dit album is op het eerste gehoor ontzettend lichtvoetig. Je hoort vrolijke fluittonen en indianengejoel in Goes Like This, koebellen en ooh-ooh-ooh koortjes in Last Day On Earth (Something Small) en hypere pianodeuntjes en belletjes in Love That Feeling.

Toch draagt Puggy een heel duidelijke boodschap uit op To Win The World. De albumtitel vat die boodschap heel goed samen. De songs draaien om grote problemen waar niemand zich eigenlijk echt druk om maakt (“Soon there won’t be any money left to spend / All the animals are dying faster than the speed of sense / And nobody seems that bothered / in the end” – I’m Happy).

Men schijnt alleen maar bezig te zijn met zijn of haar eigen problemen (meestal verliefdheid en liefdesverdriet). Bovendien neemt de band de huidige digitale sociale wereld op de hak in liedjes als Move On (“Codes and lines / infinite time / Copy yourself to go / Left to download (…) Time can’t save us / Neither could magic or make up / Soon they’ll make a soul out of numbers”) en I’m Happy (“The internet is here / With some easy answers dear / And my online life is oh, so in love, so in love, so in love.”) De band vraagt zich af hoe het zover heeft kunnen komen, maar verpakken het wel in een uiterst catchy jasje. De ballad Everyone Learns To Forget is de enige downtempo song.