Ambachtelijke huisvlijt en mysterie, daar houden we best wel van. En zo duikt hier de EP Echoes In A Hollow Room op, afkomstig van Poni – de afkorting van Person Of No Importance. Achter Poni schuilt Tjeerd van Erve (Ervelien), die overdag leraar is en zijn avonden vult met muziek.

Er is die unieke hoes, waaruit we kunnen afleiden dat het Van Erve menens is. Hij gelooft oprecht in het handvol songs dat hij zo aan de buitenwereld toont. Er is geen opsmuk, geen commerciële deal. Gewoon een handvol songs die naar buiten moesten. Op Echoes In A Hollow Room hoor je hem in zijn eentje aan het werk. Het album laat zich het best beluisteren als de schemer intrekt en het eindelijk donker en duister wordt. Van Eerve begeleidt zichzelf op gitaar en zingt wat er allemaal in zijn hoofd zit en op zijn lever ligt.

Eenvoud siert, dat mag gezegd. En zo krijgen we een album vol rauwe emotie dat je om een of andere manier niet direct los kan laten. Noem het lo-fi minimalisme desnoods als je wil, feit is dat Van Eerve net door zijn charismatische en sympathieke aanpak indruk maakt. Ver weg van enige commerciële druk presenteert hij hier in een twintigtal minuutjes zes songs. Een erg compact album dat net door zijn kleinschaligheid en directheid emotie losweekt.

Zijn album is een erg persoonlijk iets, waar Van Eerve – wiens zang onder meer die van een gepijnigde Eddie Vedder in herinnering brengt – dan ook zijn eigen, unieke stempel op drukt. Dat Van Eerve door zijn akoestische insteek verwant is aan de pakkende americana van wijlen Jason Molina (Songs: Ohia) blijkt duidelijk.

Er is de kale opener Constants die op slechts twee minuten twintig afklokt. Ook Hollow Room is niet veel meer dan een echo in een verlaten kamer. Maar dan is er Regrets, een wat uitgewerktere song die zijn titel ruimschoots waarmaakt. Sometimes it burns like hell, zo zingt Van Eerde oprecht. Gaandeweg spuugt hij diezelfde regel talloze keren uit.

En ook Mark My Soul, alweer een wat langere track, moet het hebben van een sobere lo-fi aanpak. Dat blijkt ook uit de resterende tracks, die soms wat neigen naar depressie (Giant Slayer) maar ook naar loutering en overlevingskracht. Zo heeft afsluiter Storms met zijn rammelende gitaarkantjes een eerder folky inslag.

Echoes In A Hollow Room intens emotionele inslag. Zieltjes winnen voor zijn muziek doet hij per album. En zo zal hij ongetwijfeld traag maar gestaag uit het dal kruipen. Zelf de proef op de som nemen kan hier: