Als Pond in het begin van 2009 hun psychedelische luistertrip Psychedelic Mango de muzikale kosmos inschiet zit het trio gelijktijdig in de studio om met Kevin Parker Innerspeaker, het debuutalbum van Tame Impala af te ronden. Ondanks de onrealistische droomstart van dit project blijven de leden trouw aan de hypnotiserende druggy spacende seventies sound van Pond, en gaan steevast door met het afleveren van schitterende soundscapes aan ejaculerende noise terreur en hallucinerende akkoordenschema’s. Stapsgewijs dringen muterende disco vertakkingen zich op die van Man, It Feels Like Space Again een meer pop georiënteerd afgerond geheel maken. De eigenzinnige gekte van The Weather laat weer een gedurfde vooruitstrevende ontwikkeling horen.

Maakt Pond nu dezelfde misstap als het grote sideproject Tame Impala, waar Kevin Parker met het lichtere op de commercie gerichte The Slow Rush zijn ziel aan de grote platenbonzen verkoopt, of gaan ze terug naar die eigenzinnigheid waarmee ze zich ooit op de Australische landkaart plaatsen? Laat ik maar direct duidelijk zijn, de negende studioplaat 9 staat mijlenver verwijdert van die trance verwekkende droompopbasis. Maar wat heeft Pond anno 2021 dan wel te bieden?

Soul, heel veel soul. Uit de ruimte neerdalende computergestuurde vrouwelijke achtergrondvocalen introduceren een herboren drietal welke zich laat dopen in een schoonwassende rivier aan licht vibrerende eighties new wave golven, sympathieke saxofoonblaaspartijen en dominerende hiphopbeats. Song For Agnes nodigt niet zozeer uit om te dansen, dat gebeurt vanzelf wel.

Pond klinkt in alle opzichten vernieuwend en fris, en overtreft The Slow Rush van Tame Impala met gemak. Prettig gestoord dendert een verdwaalde Czech Locomotive over de Duitse Krautrock snelwegen, heerlijk voorthobbelen op het uitbarstende slagveld aan zelfdestructieve drumslagen en geestverruimend postpunk gitaarwerk. Heel eventjes is daar die hunkering naar het old school Pond gebeuren, al wordt die verder totaal niet gemist.

Vanuit geopende keukenraampjes weerklinkt de opkomende discosound van America’s Cup. Een nostalgische wandeling door de jaren zeventig straten van New York waar de opruiende jeugd als een West Side Story gang samenvoegt om zich klaar te maken voor het koortsige zaterdagavond stapfestijn.

De slowly funky wicked drummerboy rekt zich op Take Me Avalon I’m Young uit om vervolgens ingehaald te worden door het levensgrote schaduwsilhouet van Michael Jackson. Verscholen achter zijn Pink Lunettes zonnebrilglazen laat hij de gouden tegeltjes oplichten in van hem geleende Wanna Be Startin’ Somethin’ baslijnen. Heerlijk hoe die dromerige cooling down uitloop het laat versmelten in het ultieme afterparty gevoel.

I need some human connection
I need some human touch
I been behind these screens so long
I’m leading with my crotch
I’m getting dizzy, dizzy, dizzy and I need static, Ecstatic

De stuwende elektropunk van Human Touch is sexy en opzwepend, en flirt openlijk met het Daft Punk nalatenschap. Heerlijke donkere nachtclub erotica voor in de late uurtjes. Opgewonden verlangen we naar die gemiste sensationele verbroedering. Klaar met dat eenzame bestaan, connectie is het sleutelwoord.

The Twenty Four Hour Party People Are Back In Town! Dance, Dance, Dance, To The Radio. Er mag weer gefeest worden. Soms uitbundig, zoals in het vrolijke Rambo, dan weer teruggetrokken schaduw dansend in het sobere Gold Cup / Plastic Sole. Een dorstige Toast op het leven. We drinken om te vergeten totdat we vergeten dat we aan het drinken zijn.