Als Pond in het begin van 2009 hun psychedelische luistertrip Psychedelic Mango de muzikale kosmos inschiet zit het trio gelijktijdig in de studio om met Kevin Parker Innerspeaker, het debuutalbum van Tame Impala af te ronden. Ondanks de onrealistische droomstart van dit project blijven de leden aan de hypnotiserende druggy spacende seventies sound van Pond trouw, en gaan steevast door met het afleveren van schitterende soundscapes aan ejaculerende noise terreur en hallucinerende akkoordenschema’s. Stapsgewijs dringen muterende disco vertakkingen zich op die van Man, It Feels Like Space Again een meer pop georiënteerd geheel maken. De eigenzinnige The Weather gekte laat weer een gedurfde vooruitstrevende ontwikkeling horen.

Maakt Pond nu dezelfde misstap als het grote sideproject Tame Impala, waar Kevin Parker met het lichte op commercie gerichte The Slow Rush zijn ziel aan de grote platenbonzen verkoopt, of gaan ze naar die eigenzinnigheid terug waarmee ze zich ooit op de Australische landkaart plaatsen? Laat ik maar direct duidelijk zijn, de negende studioplaat 9 staat mijlenver van die trance verwekkende droompopbasis verwijdert. Maar wat heeft Pond anno 2021 dan wel te bieden?

Soul, heel veel soul. Uit de ruimte neerdalende computergestuurde vrouwelijke achtergrondvocalen introduceren een herboren drietal welke zich in een schoonwassende rivier aan licht vibrerende eighties new wave, sympathieke saxofoonblaaspartijen en dominerende hiphopbeats doopt. Song For Agnes nodigt niet zozeer uit om te dansen, dat gebeurt vanzelf wel. Pond klinkt in alle opzichten vernieuwend en fris, en overtreft met gemak The Slow Rush van Tame Impala. Prettig gestoord dendert een verdwaalde Czech Locomotive over de Duitse krautrock snelwegen, heerlijk voorthobbelen op het uitbarstende slagveld aan zelfdestructieve drumslagen en geestverruimend postpunk gitaarwerk. Heel eventjes is daar die hunkering naar het old school Pond gebeuren, al wordt die verder totaal niet gemist.

Vanuit geopende keukenraampjes weerklinkt de America’s Cup discosound. Een nostalgische wandeling door de jaren zeventig straten van New York waar opruiende jeugd als een West Side Story gang samenvoegt om zich voor het koortsige zaterdagavond stapfestijn klaar te maken. De slowly funky wicked drummerboy rekt zich op Take Me Avalon I’m Young uit en wordt vervolgens door het levensgrote schaduwsilhouet van Michael Jackson ingehaald. Verscholen achter zijn Pink Lunettes zonnebrilglazen laat hij de gouden tegeltjes in van hem geleende Wanna Be Startin’ Somethin’ baslijnen oplichten. Heerlijk hoe die dromerige cooling down uitloop het in het ultieme afterparty gevoel laat versmelten.

I need some human connection
I need some human touch
I been behind these screens so long
I’m leading with my crotch
I’m getting dizzy, dizzy, dizzy and I need static, Ecstatic

De stuwende Human Touch elektropunk is sexy en opzwepend, en flirt openlijk met het Daft Punk nalatenschap. Heerlijke donkere nachtclub erotica voor in de late uurtjes. Opgewonden verlangen we naar die gemiste sensationele verbroedering. Klaar met dat eenzame bestaan, connectie is het sleutelwoord. The Twenty Four Hour Party People Are Back In Town! Dance, Dance, Dance, To The Radio. Er mag weer gefeest worden. Soms uitbundig, zoals in het vrolijke Rambo, dan weer teruggetrokken schaduw dansend in het sobere Gold Cup / Plastic Sole. Een dorstige Toast op het leven. We drinken om te vergeten totdat we vergeten dat we aan het drinken zijn.