De fan van de Amerikaanse rockband Pinegrove weet inmiddels precies wat te verwachten. De altijd herkenbare stem en introspectief emotionele lyrics van Evan Stephen Hall centraal, met tweede stem van  Nandi Rose. Daarnaast herkenbare gitaarlijnen van Hall en Sam Skinner, die het midden houden tussen midwest emo, punk en altcountry. Altcountry die soms nog net even wat meer de kop opsteekt als er ook slidegitaar gebruikt wordt van Josh Marre.  Een nu dus bekend recept dat elk moment kan omslaan van heerlijk relaxt naar intens gepassioneerd.

Toch wist de band een deel van die rauwe live energie in de studio niet altijd om te zetten. Met het aantrekken van Death Cab for Cutie-bandlid Chris Walla klinkt nieuw album 11:11 opeens rauwer dan ook en zijn ook die emo- en punkinvloeden een stuk groter. Wanneer het tempo er goed in zit, zoals op Alaska, kan het dus behoorlijk rammelen en vlammen. Een ander fris geluid komt van Dog Hall,  Stephens vader die een flinke hoeveelheid toetsenpartijen toevoegt op piano, orgel en keyboards. Muzikaal klinkt Pinegrove hier dus toch net weer eventjes anders en de accentverschuiving is een welkome.

Jammer is het dan om te horen dat met name de eerste helft van het album zo vlak is op tekstueel vlak. Als een ware Neil Young in hippie-modus worden er onderwerpen bezongen zoals de natuur, de community en wereldproblematiek. Maar dit zorgt voor een afstandelijkheid die we zelden horen van Hall, wie normaliter juist  een inkijkje in de ziel geeft. Is de durf weg, na wat geroddel en “gedoe” rond zijn persoon (wikipedia is je vriend, wij zijn geen roddelblad) ? Of is simpel de energie er niet meer om echt bloot te geven? Op dat laatste lijkt het sterk. Gelukkig herpakt het op de tweede helft, waar zowel Respirate en Let toch weer dat persoonlijke inkijkje hebben.

De inzet van Chris Walla is goud en ook de bijdrage van papa Hall mag er wezen. Qua klank zit het dus wel goed, maar toch lijkt de band hier soms op veilig te spelen. Geen intense uitbarstingen, dus het blijft wat vlak. Zowel muzikaal als tekstueel en dat is erg jammer. Natuurlijk bevat de band genoeg eigenheid en muzikale klasse, zodat dit alsnog een solide plaat is geworden – dat wel!