Philip Lemm Trio
New Amsterdam
In een enkele sessie ontdekken dat er chemie in de muziek zit. Het overkwam het Philippe Lemm Trio, bestaande uit de Amsterdamse drummer Philippe Lemm, de Amerikaanse pianist Angelo Di Loreto en bassist Jeff Koch, in 2011 in New York. Samen maakten ze het album New Amsterdam, waarvan de muziek al zo schilderachtig is als de hoes doet vermoeden. Het trio gaat aan de slag met onder meer klassiek, jazz en prog rock.
In een eerder klassieke bezetting (piano-bas-drum) tracht dit trio spannende dingen aan te vangen met jazz. Met succes, want de groep treedt wereldwijd op in vaak volledig uitverkochte zalen (van het Amsterdamse Bimhuis tot het New Yorkse Rockwood Music Hall) en op jazzfestivals (o.a. het Getxo Festival in Bilbao).
New Amsterdam is echter een regelrechte ontdekking die van meet af aan intrigeert en enthousiast maakt. Daarvoor verantwoordelijk : de manier waarop de groep, hoewel geworteld in de jazz, aan de slag gaat met allerlei invloeden zoals klassiek en progressieve rock. Dat leidt tot een bijzondere combinatie die erg origineel van aard is, maar bovendien ook fris en vernieuwend klinkt.
Al van bij de erg meeslepende instrumentale opener Chrysalism, waarvoor Angelo Di Loreto in de hoesnota’s ook tekst schreef, is het prijs. We horen heerlijk los vloeiende pianoprogressies van een poëtische schoonheid. De compositie heeft pit en een zekere energieke vaart. Daarmee laat de groep een heel eigen stem aan het woord. Ook tijdens When You Wake Up (met een zalige solo op bas!) hoor je de bruisende energieke interactie die dit trio in huis heeft. Op zich niet zo verwonderlijk gezien New York een heel ander ritme en drive heeft, hetgeen een invloed heeft op de muziek.
Naast eigen werk zoekt de groep ook inspiratie bij uiteenlopende jazzhelden als de klasbak Cole Porter (de classic Night And Day), maar ook bij Wayne Shorter (E.S.P., even goed een classic) en met het o zo mooie Emily brengen ze ook iets van het duo Mandel/Mercer. De groep benadert die classics met eerbied, maar voegt er toch iets heel eigens aan toe. En met afsluiter Dust In The Wind brengt de groep iets van Kerry Livgren, een wat onbekender talent.
Het trio kiest grotendeels voor langere stukken, maar wisselt die af met kortere passages als het speelse, experimentele Intro en slaagt er zo wonderwel in om een erg mooi klinkend geheel af te leveren. Wie New Amsterdam (met prachtig, schilderachtig artwork van Emily Ciosek) hoort, waant zich soms door de drukke straten van New York tijdens het spitsuur, al zijn er ook passages die eerder horen bij een nachtelijke rit vol zwoele, verleidelijke jazz.