Met de zomerse zonsverduisterende indierock van het gelijknamige Veronica Falls debuut maken de Londenaren behoorlijk veel indruk. Found Love in a Graveyard is een macabere rammelende psychedelische single die erg de rand van de postpunk opzoekt. In het beangstigende Beachy Head zitten de nodige verwijzingen naar een geliefde zelfmoordplek verwerkt, namelijk de hoogste klif in Groot-Brittannië. Lekkere lugubere types, die muzikanten van Veronica Falls. Dromerige opvolger Waiting for Something to Happen is net wat toegankelijker en meer sixties georiënteerd met hier en daar wat lichtvoetige shoegazer verwijzingen. Spannend? Nee gewoon lekker toegankelijk.

Veronica Falls doekt zichzelf nooit helemaal op. Zangeres Roxanne Clifford brengt een soloplaat uit, James Hoare vormt onder de The Proper Ornaments noemer met Max Claps tijdelijk een duo, om vervolgens met Jack Cooper als Ultimate Painting een soortgelijk project te beginnen. Drummer Patrick Doyle zit ook niet stil en brengt als Boys Forever een album uit. De geruchten dat Veronica Falls weer in de originele bezetting bij elkaar komt krijgen een flinke dreun te verwerken als Patrick Doyle plotseling in de lente van 2018 overlijdt. Ja en dan gaat toch wel het licht uit en blijft het lang donker bij de overige voormalige Veronica Falls leden.

Met de prachtig gekozen artiestennaam Penny Arcade laat James Hoare nu eindelijk van zich horen. Penny Arcade staat voor de amusementshallen waar verslaafde gokkers elkaar treffen. Het Hotel California waar de eenarmige bandiet zijn klanten berooft en Black Jack zijn door staar aangetaste oog dichtknijpt. In Penny Arcade komen de kanslozen van de maatschappij samen om hun naïeve dromen te verwezenlijken. Die naïviteit zit in de Blackwater Collage mijmeringen als geitenwollen nostalgie verweven. Er is niks stoers aan het naar zijn droombeeld inkleurende Mr. Softy James Hoare, hij is slechts het prototype van goedaardige zachtheid. Het liefste kust hij de dag onder het genot van een sigaret vaarwel, sluit zijn ogen om onbevangen opnieuw te ontwaken.

Veronica Falls geeft zijn nachtmerries onderdak, maar eigenlijk kan de zanger zich amper tegen zoveel ellende verweren. Zelfs in Black Cloud is een doorzichtige roze gloed zichtbaar, daar weent de slidegitaar zich sierlijk door de song heen en eist alle aandacht op. Verwacht dus geen voortzetting van het Veronica Falls geluid van hun debuutplaat. Penny Arcade heeft qua bezetting vooral raakvlakken met The Proper Ornaments. Van die band schuiven zijn vaste maatje Max Claps en de later toegetreden zangeres Nathalia Bruno aan. In de meest rockende momenten laat James Hoare zijn gitaar gemeen scheuren, al bewaart hij dat wel tot het slotakkoord van het afsluitende Oasis getinte spacende One More.

Het benauwende Londen ontvlucht, hervindt hij zichzelf in het kustgebied van het Engelse Westland. Daar vormen mythes en onbevreesde zeelieden verhalen meer dan genoeg inspiratie die hij flink gewijzigd in Backwater Collage omzet. Het verdovende Jona heeft het bevreesde broeierige van de triphop, maar dan met het onderhuidse spanningsveld van Radiohead. Aan de oppervlakte is er niks merkbaar, als je eenmaal de diepte induikt is er ruimte voor eenvoudig klinkende complexiteit, ingehouden opgewondenheid en een stormvloed aan onstuimige intensiteit. Penny Arcade houdt het bewust klein om een groot effect te bewerkstelligen. Serieus? Ook dat weer niet, Garage Instrumental is een soft zwoele slaapliedje track, in de traditie van het Franse Air en heeft niks met noise of rock te maken.

James Hoare bezit het vermogen om aan een uitgeschreven happy ending een Daphne du Maurier twist te geven. Het is niet toevallig dat een vertelling als Jamaica Inn zich ook in de meest Westelijke laars punt van Engeland afspeelt. Fluisterzang, en vintage psychedelica. Aarzelende zandzakken ritmes schuifelen langzaam marcherend in Don’t Cry No Tears voorbij, waarna de grungegitaar er een alarmerende wending aangeeft. Zo speelt James Hoare met zijn tracks, laat ze door zijn vingers glippen om ze op het laatste moment nog bij het nekvel vast te grijpen. James Hoare dempt zijn gitaar tot de stemmigheid van een gedoofde afgebrande avondkaars om vervolgens in harde filmische triphopklanken tegen de muur te weerkaatsen.

Het druilerige When the Feeling Is Gone geeft de grijze neerslachtigheid perfect weer. Er schuilt een geniale gekte in James Hoare die zijn geliefde collega Max Claps feilloos aanvoelt. De kracht van zijn toetsenwerk is van gelijkwaardig belang en heeft een zuiverend nostalgisch effect. You Around mijmert zich wiegend onschuldig bijna gevoelloos voort. De druggy liefdeskoorts is onder controle en daar brengt de soepele voortbewegende Dear John scharniersong amper verandering in. Het is de kunst om de griezelige spanningen niet toe te laten, terwijl deze weldegelijk aanwezig zijn. Het luie Backwater Collage laat zich dus als een vakantieboek lezen, het is de afwijkende spookachtige ondertoon die het verder invult.