Het is de oude vriendschap tussen James Hoare en Max Claps die Proper Ornaments verder duwt. Beide zangers gitaristen en songwriters koesteren een voorliefde voor 60-ties psychedelia en de dromerige sound van de West Coast die het duo aangevuld met een ritmesectie in een eigen repertoire verwerkt. Wegens het drukke schema van Hoare bij Veronica Falls, Ultimate Painting en andere zijprojecten blijft de output aanvankelijk beperkt tot enkele singles en een bescheiden epeetje.

Het uit 2014 daterende Wooden Head is het eerste volwaardige werkstuk van The Proper Ornaments, Hoare hervat zijn  muzikale activiteiten bij Ultimate Paintings terwijl Claps  met Toy verder gaat. Twee jaar geleden komen ze terug  uit de huisstudio van Hoare met  Foxhole. Die opvolger komt tot stand tijdens een turbulente door scheiding en drugsmisbruik verziekte levensfase van de spilfiguren en resulteert in een verzameling geraffineerde poptracks in een minimalistisch muzikaal kader.

Afgelopen zomer was Hoare die van hepatitis herstelde in Londen aan zijn bed gekluisterd. Hij tokkelde wat lusteloos op zijn gitaar en vrij snel borrelden daar songs uit.  Die werden aangevuld met een handvol  bijkomende tracks in zijn studiootje in Finsbury Park met de nieuwe 16-track Studer opnamemachine vastgelegd.

Fluisterende harmonische zang en melodieus rinkelend snarenwerk bepalen de sound vanaf Apolgies tot het met sobere ritmiek , sterk aan de prille velvet Underground herinnerende, In The Garden. De ode aan de betreurde opper Beatle John Lennon kabbelt op het eentonige ritmepatroon van  drumcomputer  en synthesizers voorbij. De overige tracks vormen in samenwerking met de aanwezige ritmesectie een organisch klankentapijt.  Niet echt wereldschokkend maar behoorlijk verleidelijk om je als luisteraar in onder te dompelen.

We laten we ons gewillig meedrijven op zweverige met lekker golvende gitaarlijnen en toetsenriedeltjes gebouwde spinsels waarop zacht meanderende zangpartijen zweven zoals Please Release Me, Bullet From A Gun, de uitmuntende titeltrack en fijne troubadoursduet Old Street Station. Ietwat lusteloos gedebiteerde, pretentieloze miniatuurtjes die uit een verleden lijken weggelopen vullen een charmant melancholisch halfuurtje.