Tot voor kort had ik nog nooit van Paul Curreri gehoord, totdat ik zijn nieuwe plaat The Big Shitty in handen gedrukt kreeg. Toen ik die titel las en de cover bekeek (een vreemd gefotoshopt plaatje van een halfnaakte vrouw, bergen, een vleugel en een inktvis), begon ik haast te geloven dat deze muziek ook daadwerkelijk ‘Big Shitty’ moest zijn. But never judge a book, in dit geval een cd hoes, by it’s cover. Vanaf de eerste funky blues gitaarrif van openingsnummer Nothing’s Changed On The Dance Floor was ik verrast door de sound en ontdekte dat dit helemaal in mijn (Americana) straatje past. Tevens was ik verrast door de aanstekelijke rockende drumpartijen, de fijne basloopjes en Curreri’s prettige en zuivere stem.

The Big Shitty is Curreri’s achtste studioalbum sinds zijn debuut From Long Gones To Hawkmoth in 2002, en werd in vier dagen opgenomen in de TriCone Studios in Berlijn, waar hij samen met zijn vrouw, eveneens muzikant, Devon Sproule sinds september 2011 woont. De plaat is door Curreri zelf geproduceerd en hij speelde hiervoor ook alle instrumenten zelf in, afgezien van de drums, die voor rekening kwamen van Euan Rodger en de basgitaar, waarop Joe Carvell zich uitleefde. Ook echtgenote Devon deed een duit in het zakje en speelde klarinet op het nummer The South Tip.

Om gelijk maar even bij The South Tip te blijven: dit is wat mij betreft het mooiste nummer van het album vanwege de fijne rustige gitaarlijn en de emotie die in deze song verborgen ligt. Onbedoeld doet dit prachtige melancholische liedje me denken aan de sound van Paul Simon. Die associatie met Simon komt overigens meer dan eens terug tijdens het luisteren van Curreri’s nieuwste plaat. Juju doet met z’n combinatie van Afrikaanse (blues)invloeden en southern rootsrock denken aan Simon & Garfunkel’s Me And Julio Down By The Schoolyard. Dit is meteen ook het meest geschikte nummer voor de radio, vanwege het aanstekelijke ritme. Ook Hacket, dat duidelijk invloeden heeft van blues, southern rock en jaren ’60 rock (te danken aan de gitaarriff), blijft goed hangen, vooral de achtergrondzang (overigens door Curreri zelf ingezongen) heeft daar een belangrijk aandeel in.

Are You There Anymore? klinkt als een Lou Reed nummer, niet in de laatste plaats door de norse zang, maar ook door het ongelikte ruwe gitaarwerk. Het daarop volgende Powwow At A Lousy Party kan bijna niet sterker contrasteren door de rustig tokkelende akoestische gitaar en de heldere stem van de 35-jarige singer-songwriter. Op Poor Little Motorbike en The Water Tower (Kill My Teacher) overheersen juist rockende gitaren en ook het laatste nummer Who Got Gang? is een rocksong met een fijne jankende gitaarrif.

Qua sound is er geen touw aan vast te knopen, wat The Big Shitty voor sommige mensen moeilijk maakt om naar te luisteren. Het is geen gemakkelijk muziek die je zomaar even opzet om bij weg te dromen, nee, de cd bevat ongelooflijk veel verschillende stijlen en daarbij komt nog dat de nummers je aanzetten tot denken; de teksten gaan namelijk onder andere over deze harde meedogenloze wereld en zelfmoord. Vandaar ook de titel en de rare gefotoshopte cover, die als je goed naar de teksten luistert, perfect bij het album past. Het is een interessante plaat, juist door de gemixte stijlen maar ook door de catchy songs, de goede drum- en zangpartijen en de fijne basloopjes. Persoonlijk ben ik benieuwd naar Paul Curreri’s oudere werk, hopelijk is dat van hetzelfde kaliber als The Big Shitty, zo niet, dan schaf ik alleen de platen aan die hij vanaf nu maakt.