Pale Communion is het elfde studio-album van het Zweedse Opeth. Bij de eerste klanken wanen we ons direct in de proggy jaren zeventig, waarbij uiteraard het orgel niet ontbreekt dat een steeds grotere stempel drukt op de composities. Een fantastische opening die direct de toon en stemming zet voor de rest van de plaat. Opeth’s nieuwste is een samenhangend album met veel variatie en uitgeplozen melodieën. De plaat borduurt voort op de nieuwe weg die Opeth insloeg met het vorige album Heritage.

Toetsenist Joakim Svalberg is voor het eerst te horen op dit album; voorganger Per Wiberg verliet de band drie jaar eerder, tijdens de opnames van Heritage. Op de albumcover van Heritage werd zijn hoofd ludiek weergegeven als een appeltje vallend uit de Opethboom. Svalberg was al sinds 2011 de live-toetsenist van Opeth en nu dus ook te bewonderen op Pale Communion.

Moon Above, Sun Below is een uitgesponnen stuk dat bestaat uit een reeks fraseringen waarin gelijkenissen met Storm Corrosion je zouden kunnen opvallen. Het is een van de mooiste nummers van het album, waarin alle facetten van het nieuwe Opeth goed tot uiting komen. Hardrock, prog, de herverdeling van het geluid in de mix van muzikale bondgenoot Steven Wilson (drums duidelijk voorin, meer ruimte voor de afzonderlijke instrumenten, zang op de voorgrond, alles tot in de puntjes uitgebalanceerd en uitgewerkt), en de overduidelijke handtekening van Mikael Åkerfeldt die Opeth uiteindelijk toch maakt tot wat het is.

Elysian Woes is de ballad die op Damnation (2003) had kunnen staan en met het instrumentale Goblin wordt de waardering voor de gelijknamige Italiaanse progband duidelijk gemaakt. Het illustreert de brede muzieksmaak van Åkerfeldt, die behalve begenadigd muzikant ook een ongelofelijke muziekkenner is.

River is ook zo’n typisch Opethnummer dat niet in een hokje is te plaatsen, behalve dan het Opethhokje. Want hoewel de stijl van de Zweden totaal is veranderd in de afgekopen jaren, blijft hun muziek uit duizenden herkenbaar, zelfs wanneer er oude genres vaarwel worden gezegd en nieuwe stijlen worden omarmd, en zoals op dit album inspiratie wordt verkregen uit het werk van helden van vroeger (in dit nummer: Crosby, Stills & Nash, Deep Purple).

De tracks lopen naadloos in elkaar over en zijn voorzien van de oh zo herkenbare gitaarlics van Åkerfeldt en de typische Opethdrumpartijen, strak, technisch hoogstaand, maar heerlijk vloeiend en los. Er is een nog grotere rol weggelegd voor de zangpartijen van Åkerfeldt, waarmee hij ook zijn eigen grenzen op vocaal vlak heeft weten te verleggen.

Opeth heeft de transformatie die zij heeft ingezet met Heritage voltooid en heeft zich ontpopt als een prachtige progvlinder, de zwarte metalrups voorgoed(?) achter zich latend. Alle mensen die in de nieuwe Opeth de metal missen, kunnen teruggrijpen op acht sublieme metalklassiekers in hun platenkast.

Tracklisting Pale Communion:

1. Eternal Rains Will Come
2. Cusp of Eternity
3. Moon Above, Sun Below
4. Elysian Woes
5. Goblin
6. River
7. Voice of Treason
8. Faith in Others