Met Entity komt het Britse Neil Cowley Trio na zeven jaar stilte terug aan het jazzfront. Een herboren trio waarbij verrassend genoeg producer Ethan Johns achter de knoppen zit en de majestueuze sound van weleer flink wat extra diepte heeft gekregen.

Binnen het Britse jazzlandschap is pianist Neil Cowley altijd een buitenbeentje geweest. Het is zo’n muzikant die met zijn markante aanslag altijd nieuwe muzikale wegen wil bewandelen en dan weer in de jazz dan weer in de pop dan weer in de electronic, samenwerkingen met Maribu Sound en Rival Consoles, opduikt.

Een constante was tot 2017 zijn fabuleuze Neil Cowley Trio met contrabassist Rex Horan en drummer Evan  Jenkins als geweldige ritmesectie. Cowley brak het trio op na het geweldige album Spacebound Apes om de volledige vrijheid te hebben nieuwe muzikale wegen in te slaan. Ook Horan en Jenkins, allebei veel gevraagde (gast)muzikanten, gingen even hun eigen weg.

Maar de banden bleken sterker dan verwacht en toen de mannen weer bij elkaar kwamen en muziek begonnen te maken klikte het gelijk weer als vanouds. En met de extra muzikale ervaringen in de tussentijd verworven was het fijn ook veel nieuwe dingen uitproberen.

Entity laat drie muzikanten horen die nog verder muzikaal gerijpt zijn. Niet meer de onstuimigheid van hun eerdere werk per se zoeken, maar naast het avontuur dat ze altijd al zochten nu nog meer diepte en balans brengen. De eerste drie stukken van de nieuwe plaat zijn zelfs ingetogen te noemen, al helemaal voor dit trio. En wat heeft die rust een weelderige sfeer en balans tot gevolg. Het is een fascinerende mooie opening van het album.

Cowley is er altijd al een meester in geweest om catchy pianolijnen te schrijven en op Entity komen die weer glansrijk voorbij. Luister naar Father Daughter en je snapt wat ik bedoel. De rij aan jonge pianisten die zijn stijl hebben overgepakt is eindeloos. Knap ook hoe er electronic elementen aan de composities zijn toegevoegd zonder dat deze te nadrukkelijk de stukken beïnvloeden. Want in alles ademt Entity een herboren jazztrio.

Drie muzikanten met een natuurlijke chemie die ook nog eens met ontzettend veel plezier samen muziek maken. Drie muzikanten die elkaar ook muzikaal opnieuw ontdekt hebben. Pas bij de zesde track, het op het album vooruitgesnelde Adam Alphabet, horen we iets terug van dat energieke en onbedwingbare dat het ‘oude’ Neil Cowley Trio herbergt. Gelijk wel ook weer heel erg lekker.

En wat is Photo Box daarna een pracht van een compositie en wat speelt Cowley een prachtige pianopartij hier. Fraai opgebouwde spanning ook. Het zijn op dit album echt de rustige stukken waar dit trio de meest indruk mee makt. Hoe fijn uptempo stukken als Lemon Merengue en Shoop ook klinken, ligt de pracht weer in Sir Benjamin en de ruimtelijk klinkende album afsluitende titeltrack.

Het is zeker niet alleen het prachtige spel van Cowley maar zeker ook de coole baslijnen die Heron hier speelt en de fraaie percussie die Jenkins uit zijn drumkit haalt. Hoe verzot ik al was op het trio, zowel op plaat als live, zo verzot ben ik ook gelijk weer op terugkeeralbum Entity. Neil Cowley Trio is een trio muzikanten in een volledig eigen muzikale wereld. Super herkenbaar en op Entity indrukwekkender gegroeid dan ik ooit had durven dromen.