Het Canadese, uit Halifax afkomstige, Nap Eyes wordt tot nu toe als een prima band neergezet, maar zonder een duidelijk eigen geluid. Een meer dan terechte constatering, welke zeker van invloed is op het proces voorafgaande van hun vierde Snapshot of a Beginner plaat. Het ziet er daadwerkelijk naar uit dat Nigel Chapmans zijn eigen vocale communicatiemiddel heeft gevonden, en niet meer geforceerd te werk gaat om zich nog langer te richten op zijn grote voorbeelden.

Het is natuurlijk prachtig dat de muzikale idolen overduidelijk op het tikkeltje ontregelde Whine Of The Mystic en het meer rustig in balans zijnde Thought Rock Fish Scale geëerd worden. Bij I’m Bad Now wijkt Nap Eyes al iets van die formule af, al lijkt het er op dat ze nog steeds alleen de beroemde bananenelpee in de platenkast hebben staan. Ze wagen zich voorzichtig aan wat countryrock, maar verder overheerst lichte psychedelica. Nu is er dan netjes na een terugkomende termijn van twee jaar Snapshot of a Beginner. Nigel Chapmans concentreert zich een stuk beter op zijn vocalen en schakelt nog sporadisch naar de praatzang van weleer om.

De muzikale landschaprijke So Tired gitaarpartijen waaien door de luidsprekers heen en laten een minder hoekig geluid horen. Prachtig psychedelisch vervolgd door hemelse sixties gehuil uit datzelfde instrument. Niet alleen op muzikaal vlak een zoektocht, ook lijkt de zanger zichzelf in de spiritualiteit hervonden te hebben. Alleen al met deze mooie opener zetten ze al het vorige werk ver in een donkere schaduw weg. Zo vol in het zonlicht hoor je waartoe ze in staat zijn. Dit niveau hebben we niet eerder bij Nap Eyes gezien.

Het zomerse karakter straalt een en al luiheid uit, waardoor het allemaal best gemakkelijk over komt. Waarom onnodig werk verrichten en de basis tot een nulpunt verloochenen. Dit is hoe Nap Eyes nu in het leven staat, en dat voelt verdomd lekker aan. Onderschat de volledig ruimte benuttende Brad Loughead niet. Hij heeft zoveel prachtige spanningsbogen ontdekt, welke hij aangenaam op zijn gitaar herproduceert. Op volle kracht laat hij je in het lang uitgerekte Real Thoughts wegglijden. Het nineties gekleurde If You Were in Prison is een pakkende voltreffer, waarbij het volume flink omhoog geschroefd wordt.

En daarmee laat de band direct hun veranderingsproces gelden. De aandacht ligt veel meer op de dromerige gitaaraccenten die er een soepeler vervolg aan geven. De zang voelt zich hier prima op het gemak, wat nog het beste door het ontspannen sfeertje te ervaren is. Er hangt een vleugje saaiheid omheen die niet verveelt, maar juist goed bevalt. Alsof de band in relaxmodus op sofa’s liggende op zoek naar inspiratie gaat. In plaats van dit volledig uit te bouwen, brengen ze de tracks juist in die puurheid op de plaat.