Whine Of The Mystic is het debuutalbum van het uit Halifax, Canada, afkomstige Nap Eyes. De band opent zijn eerste album sterk met het rammelende, grof gesneden Dark Creedence. Een lekkere track en een geluid dat bekend klinkt. Gaandeweg de plaat wordt het steeds duidelijker: Nap Eyes maakt ruwe, prettig monotone indierock in de geest van Lou Reed en gitaarbands als  The Feelies, The Go-Betweens, The Verlaines en The Clean.

Songschrijver Nigel Chapman is een man van veel woorden en dat zorgt voor een extra dimensie in de muziek van Nap Eyes. Het mooie, kalme Make Something, met zijn persoonlijke ontboezemingen, dwingt tot aandachtig luisteren. Chapman is niet het onbezorgde type: ‘My only success comes from the things I do grudgingly’, zingt hij. Vaak weet hij echter nog wel aanknopingspunten en toekomstperspectief aan te wijzen. Bovendien vormt de nonchalante, ruwe muziek een tegenwicht voor zijn doorwrochte teksten. Zo blijft Nap Eyes op Whine Of The Mystic goed in balans. Tribal Thoughts is een poppy hoogtepuntje waarop Chapmans ongeschoolde, eigenwijze zang uitstekend uit de verf komt.

Nap Eyes kan nog niet een heel album lang boeien maar vestigt met dit debuut wel zijn naam. De band is niet bepaald alledaags. In Delirium And Persecution Paranoia wordt ruim baan gegeven aan bizarre bespiegelingen, vragen en hypotheses die uiteindelijk uitmonden in het kernpunt van Chapman: ‘Oh baby all I need is just another second chance’. Het afsluitende No Fear Of Hellfire is pakkende, door trillende gitaar en doorpompende bas voortgestuwde psychedelische pop waar Chapman wederom tekstueel leegloopt: ‘Along the wayside I found / Sketelons of the old days / I tried to find my way beside / The one I want to be beside, but always / Always I fall back’.

Whine Of The Mystic is een lekkere dwarse plaat van een band die zijn muzikale referenties niet bepaald verbergt maar die toch een eigenzinnige indruk maakt. Dat komt voor een flink deel door de teksten en de zang van Nigel Chapman.