Uit Edinburgh, Schotland komt een verrassende, nieuwe singer-songwriter met de opmerkelijke naam Moteh Parrott. Met een lijntje naar Afrika, want wat blijkt, hij is geboren In Kameroen, waar hij de lokale naam Mnkongmoteh kreeg. Zijn debuutalbum is geproduceerd door Paul Savage, bekend van zijn werk met Mogwai, Arab Strap en King Creosote.

Het speelveld voor singer-songwriters is drukbevolkt en zeker als je ook nog je album in eigen beheer uitbrengt, is het lastig om aandacht te genereren in de mainstream pers. Een opvallende naam is dan een begin, maar het zijn toch vooral ook de kwaliteit van de liedjes èn teksten alsook de smaakvolle muzikale uitvoering, waardoor we dit veelbelovende debuut hier heel graag in de schijnwerpers willen zetten.

Zijn Afrikaanse roots en met name het werk van zijn ouders in het behoud van het regenwoud gecombineerd met het verdriet over de dood van zijn broer, staan aan de basis van de voor hem helende kracht van zijn muziek en zijn liedjes. Na het instrumentale gitaarminiatuurtje Syd Barret volgt een tiental bijzondere indiefolkrock songs, die bij herhaaldelijke beluistering steeds meer gaan glimmen en glinsteren. Enkele willen we er hier alvast graag uitlichten.

De openingsregel van Seven Generations bevat de titel van het album. Het lijkt ons duidelijk dat dit liedje een van de sleutelnummers is, want het is een beginselverklaring die stelt dat beslissingen die we nu nemen moeten leiden tot een duurzame wereld over zeven generaties. Het is een van de nummers waarbij de strijkersarrangementen zorgen voor een extra fraai klankbeeld. “If we could but take our own advice, lay down our guns and halt pipelines. Our time is now, so don’t think twice, all our drops from oceans could save life”.​

Ook Undertow is tekstueel en muzikaal een van de hoogtepunten, van dit album èn van dit jaar! Wat is dit voor een gigantisch topnummer! Een echte earcatcher… Moteh vraagt zich af, staan we los van de natuur of zijn we er onderdeel van? Het antwoord moge duidelijk zijn. “And so is your soul a part of the whole, or apart from it all?”

Het kleine, ingetogen en ontroerende Map The Lines is het fraaie slotnummer en zijn meest persoonlijke liedje. Over loslaten en je
overgeven. “To loosen up our hold and let go, fall into one another’s plans, through changing tides and shifting sands. Whatever life demands, I’ll roam with you into the unknown”. En we mogen niet vergeten twee schitterende en bijzondere nummers te noemen, waarbij de teksten worden gesproken door een andere Schotse singer-songwriter en multi-instrumentalist, Nicky Murray.

The Day The Den Burned Down is een gedicht uitgesproken tegen de achtergrond van een knisperend vuur en eenvoudige gitaarakkoorden. En… Still ontvouwt zich met vogelgeluiden en langgerekte celloklanken, om over te gaan in het volgende nummer The Chorus Of The Birds , wat uitmondt  in een mooie climax met een uitbundige folk viool.

Hoe meer je The Stones Are Merely Sleeping beluistert, hoe meer je ontdekt, zowel wat muziek als teksten betreft, en hoe meer je je realiseert dat dit album het gemiddelde singer-songwriter album ver overstijgt. Over de achtergrond en inspiraties van deze fascinerende nieuwe artiest hopen we binnenkort in een interview meer te weten te komen. Tot die tijd is het genieten van dit fijne album. Aanbevolen dus!