Merle Haggard trekt zich niets aan van de ongeschreven showbiz-regels. Hij stelt de band niet voor, roept niet dat hij van het publiek houdt, en maakt geen woord vuil aan de eer om in oktober 1985 (weer) op het podium van Austin City Limits te staan. De ACL-bobo’s mogen hèm dankbaar zijn. Het optreden kent ook geen toegift, al is het met 46 minuten een van de kortste shows in de serie.

Je kunt het betreuren dat Tonight The Bottle Let Me Down, California Cottonfields en Sing Me Back Home niet op het programma stonden, terwijl we wel worden getrakteerd op de al te makkelijke nostalgie van I Wish Things Were Simple Again en het gênante Amerikaanse zelfmedelijden van Amber Waves Of Grain (“Can’t we save a little bit of that foreign aid for the farmer overhere?” Jakkes!) Neemt niet weg dat The Hag hier gewoontegetrouw een uiterst professionele set aflevert. In de zang is geen moment een verslapping te bespeuren, de onderkoelde tranentrekker What Am I Gonna Do en de spetterende versie van Ida Red worden opgeluisterd door fraaie gitaarsolo’s van de baas zelf, die in Misery uiteraard even verdienstelijk de fiddle hanteert, en zich tijdens het hele concert een waakzaam luisterende orkestmeester toont. Alles moet kloppen, en dat doet het ook.

Hoewel hij niet echt slechtgemutst lijkt, ligt Haggards venijn direct onder de oppervlakte. Af en toe manifesteert het zich onverholen, vooral als hij Mama Tried inleidt met de beide openingscoupletten van een andere klassieker, die niet vermeld staat op de dvd – in het tweede vers van dat bonusfragment spuugt hij zijn bittere herinnering bijna de zaal in: “I can see mom and dad with shoulders low/Both of them pickin’ on a double row/They do it for a livin’ because they must/That’s life like it is in the Tulare dust”. Haggards gezicht vertrekt tot een grimas van pure haat bij “dust”, alsof hij zeker weet dat hij uitsluitend nakomelingen van katoenplantage-eigenaren tegenover zich heeft. Dat – vaak wel, soms niet onderhuidse – gif in stem en gezicht houdt de toeschouwer op de punt van zijn stoel. Het geeft Haggards zo leep in elkaar gezette smartlappen – Misery And Gin, Place To Fall Apart – hier een extra vilein cachet.

In alle heruitgaven van Live From Austin, TX zijn de eerder apart uitgegeven cd en dvd gecombineerd, dus dat zal ik niet in iedere bespreking van een deel uit de verzameling herhalen.