Met zijn nieuwe album Isotach zet pianist Matthew Bourne de kroon op zijn werk. Het is een prachtig ingetogen collectie composities die Bourne achter de piano verrijkt met cello, die hij ook maar even zelf ter hand heeft genomen.

Al te gemakzuchtig als een jazzpianist omschreven is Matthew Bourne de laatste jaren uitgegroeid tot een componist van muziek die volledig in het nu staat zonder dat daar muzikaal een echt stempel op gedrukt op kan worden. Expressief, lyrisch, uitdagend, sfeervol, tegendraads, hartverwarmend lijken op zich tegengestelde benamingen voor wat zijn muziek teweeg brengt maar een ieder die zijn muziek beluistert snapt wat ik bedoel.

Na zijn fijn experimentele Moogmemory project van vorig jaar is Bourne voor zijn nieuwe album Isotach teruggekeerd naar de piano. Een instrument waarop hij jaren lang niet meer wilde oefenen. Hij gaf alleen pianoconcerten als hij de vrije hand kreeg en keerde de piano dan volledig ondersteboven. Eigenlijk helemaal klaar met het spelen en opnemen van muziek maar aangemoedigd door vrienden ging hij aan de slag met Isotech, gedurende een periode van 18 maanden en tussen het werken aan soundtracks en sessie werk door.

Zo ontstond de titeltrack voor Piano Day 2015 nadat vriend Nils Frahm (die Bourne als een geweldige inspiratiebron ziet…) hem had gevraagd. Vergeten iets aan te leveren improviseerde hij de compositie Isotech op de avond voor de daadwerkelijke dag, nam deze met maar 1 microfoon op, en plaatste deze online. Het werd een onverwacht grote hit in de geweldige belangstelling die er voor Piano Day was ontstaan. Wedding Mala (for Dave & Nicola) werd tevens op het laatste moment geïmproviseerd en was Bourne’s geschenk aan zijn trouwende vrienden. Candela (for Sascha Heeney) kwam dan weer als een vlaag van inspiratie over een nieuw gevonden liefde tot stand.

De muziek die Bourne maakt is immer intens en puur. Muziek gemaakt recht uit het hart en het is daardoor dat Isotech zo hard binnenkomt. Opgebouwd uit ingetogenheid heeft hij zijn piano-improvisaties omgebouwd tot compacte composities, met cello verrijkt. Een instrument dat hij vanaf jonge leeftijd, ver voor hij achter de piano ging zitten, al bespeelde maar daarna weinig meer op zijn albums liet horen. De samenkomst van de pianomelodieën en cello geven de composities een melancholie mee steeds die tot tranen toe roert.

Isotach is een eigentijdse klassieker. Wat een ongelooflijke pracht laat Bourne op dit album horen. Isotach is in alle puurheid een onwaarschijnlijke tranentrekker en een album voor de eeuwigheid.