Saxofonist Mark Lockheart is een icoon van de Britse jazz. Onderhand al vier decennia prominent in zicht op de podia en in de studio staan de laatste jaren vooral in het teken van zeer opvallende en uitstekende platen onder zijn eigen naam. Het zeer sterke en lekker uitbundige Smiling is daar geen uitzondering op.

Om niet te lang stil te staan bij zijn prominente rol in die Britse jazz hoef je alleen Lockheart’s rol in vooruitstrevende bands als Loose Tubes, Perfect Houseplants en Polar Bear maar te noemen.

Smiling is opgezet als een groot project met veel blaasinstrumenten (van fluit en klarinet tot sax, trompet, trombone en hoorn) en deze te mengen met dikke grooves van drum en bas en gevoed door stevig dan weer funky gitaarspel. Met naast Lockheart Nathaniel Facey op sax, Rowland Sutherland op fluit, George Crowley en James Allsop op clarinet. Laura Jurd en Mike Soper op trompet, Jim Rattigan en Anna Drysdale op hoorn, Harry Maund op trombone en bas trombone en John Parricelli op gitaar, Tom Herbert op bas en Dave Smith op drums heeft hij daarvoor een droomgezelschap bij elkaar gebracht.

Hoeveel beter dan met Morning Smiles kun je trouwens een album beginnen? Wat een verrukkelijke groove wordt daar direct al neergelegd door Smith, Herbert en Parricelli. Heerlijk hoe de grote blazerssectie de sfeer vervolgens bepaalt in een geweldig arrangement waarbij uiteindelijk Parricelli met geweldig gitaarwerk de show steelt.

Als op het daaropvolgende Back and Forth die groove weer grandioos doorklinkt en een wederom fantastische blazers-arrangement daar op volgt, weet je dat het met dit album en deze band  helemaal goed gaat komen. Een volledig ander album dan Dreamers, de Lockheart plaat van twee jaar terug, is Smiling vooral ook een ode aan de combinatie van jazz, rock en groove. Het levert een weldaad van een plaat op.

Met Lockheart als baken binnen de sound en Smith, Herbert en Parricelli als de groovemasters (het is in dit geval zeker niet alleen de ritmesectie) levert dit op elk van de acht tracks die het album kent absoluut vuurwerk op. Ook als het tempo even terugduikt zoals in Western Shores waarin ook Sutherland en Lockheart zelf machtige hoofdrollen pakken. En Parricelli met soundtrack-achtig spel de track eigenhandig een andere kant op duwt.

Smiling is een album van een rasmuzikant die muzikaal alleen maar doorgegroeid is en nog steeds hongerig is om nieuwe avontuurlijke muziek te schrijven, arrangeren, spelen en op te nemen. Die als echte bandleider wel optimaal te horen is, maar tegelijkertijd nog meer ruimte aan de andere muzikanten geeft. Omdat hij weet dat de composities daar om vragen.

Smiling is puur jazzgenot. Op composities als Lunch With The Devil hoor je het spelplezier en de arrangeerklasse van de track afspatten. Over arrangeren gesproken….hoe mooi is dan ook Wrap Me Up…absolute wereldklasse! En natuurlijk moet je dan geweldige muzikanten hebben die snappen wat je wilt en met het met hun spel naar een nog hoger plan trekken.

Om dan toch maar weer eens alle tracks te noemen: Rapture of the Deep (hoe diep is die groove ook!!), In Deeper (wederom met zo’n superrijk geschakeerd blazersarrangement) en de heerlijk dikke albumafsluiter Into the Light zijn al net zo geweldig. Fijn om een band te horen die steeds weer een zo optimistische toon vindt en met verrukkelijk spel je volledig hun muziek in trekt.

Bijzonder fraai hoe Lockheart met zijn composities zoveel sferen weet te raken op Smiling en tegelijk die grote groep muzikanten in sound laat floreren. Steeds weer spat de klasse van de composities en de band af. Smiling is zowel avontuurlijk, vol groove en drive als toegankelijk en een plaat die ik, zonder twijfel, heel erg veel zal gaan draaien. Absolute wereldklasse.