Manu Chao
Viva Tu
17 jaar verdwenen uit de winkelrekken en het zicht van de grote media en daar is hij weer, José Manuel Tomás Arturo Chao Ortega, alias Manu Chao. Waar hij dan al die tijd wel was daar hebben we het raden naar. Enerzijds leeft hij sowieso al altijd wat mysterieus in het verborgene en zal je hem bovendien minder ontmoeten rondom de mega-tempels van de grote pop- en rocksterren. Hoewel hij die allemaal wel probleemloos kan vullen, draait hij veel liever de kleine wegen in naar die kleinere, betaalbare, meer intimistische festivals en zaaltjes waar hij, ritmisch zijn akoestische gitaar aanslaand, kan genieten van het moment en het contact met zijn gelijkgestemden.
Anderzijds is hij tot in de uithoeken van het Amerikaanse en zelfs Aziatische continent zeker nog steeds een van de meest beluisterde Franse artiesten ter wereld, met miljoenen volgers onder oud en jong. Jongeren met wie hij overigens via de moderne sociale media slim en continu contact houdt, waarlangs zijn tophits als Me Gustas Tu, Bongo Bong en Clandestino dagelijks nog massaal gestreamd worden.
De fleurige lay-out van zijn nieuwe album die is nog geen haar veranderd. Het palet kon dan ook zo van het hitalbum Clandestino zijn. Met Viva Tu pakt de geëngageerde wereldreiziger met zijn eeuwige smile van oor tot oor dus simpelweg de draad weer op.
De songs op het album vloeien in al hun diversiteit toch naadloos in elkaar over. Net als zijn multiculturalisme spat ook muzikaal de harmonische veelkleurigheid er weer van af. Genres en talen, ze wisselen elkaar af, telkens in hun eigen sfeertje. Een hybride plaat dus vol folk-, wereldmuziek, bliepjes en samples, latijnse klanken en warme repetitieve ritmes als flamenco, rumba, cumbia, reggae, verder met chanson, country, pop en uiteraard de punk à la zijn vroegere Mano Negra of Les Négresses Vertes.
Opener, het minimalistische Vecinos en el Mar grijpt je in zijn ontwapenende eenvoud aan vanaf de eerste noot. Chao in een ontroerende Zuid-Amerikaans aandoende samenzang over immigratie – ‘de buurman daar in de zee op zoek naar zijn weg’ – en de verblinde wereld op drift. Een volkslied haast, door hem in Athene geschreven samen met Koerdische vluchtelingen.
Ontspint zich aansluitend het ontspannen wandelend La Couleur du Temps, regelrecht uit het klassiek Frans chanson, stijlvol, een pessimistische bespiegeling over een waanzinnige wereld.
Op de voet gevolgd door het huppelende dansritme van River Why, de opdrogende rivier als strijdlustige metafoor voor de gevaren van neoliberalisme.
Nog intenser wordt de titelsong Viva Tu. Deze gezondheidsgroet is een hemels ritmische mengelmoes van rumba, flamenco en spetterende percussie. Manu Chao die het gemeenschapsleven met zijn buurtgenoten in Barcelona volop in het zonnetje zet. Even spetterend als pophit Borrequito indertijd van Peret en tegelijk volbloed Manu Chao.
In de Amerikaans swingende rootscountrysong Heaven’s Bad Day, westernmondharmonica, handclaps en wasbord inbegrepen, gaat hij opmerkelijk in duo met zijn 91-jarige zielsgenoot, country-legende Willie Nelson. Jawel, gewoon blijk van diep wederzijds respect hier tussen twee wereldburgers.
Met het ritmisch gescandeerde Tu Te Vas breit hij er nog een tweede dynamisch duet aan vast met de gevocoderde Laeti. Laeti zingt in het Frans, Chao geeft weerwerk in het Spaans.
Hoewel in het Portugees gezongen is de roep van de zee in Coraçao No Mar met zijn massa hooggetokkelde snaren even vurig Spaans-aanvoelend als even verder de stampende flamenco van het tegen de verwaandheid agerende La Colilla.
Volgt ook de lieflijk intieme ballade Cuatro Calles over het verlangen naar een hereniging. Piano en akoestische gitaren ingekleed met mooie Buena Vista-samenzang.
Nog zo’n fraai nummer, het stapvoetse São Paulo Motoboy. Chao’s eerbetoon in op elektronica wiegend parlando, waarbij hij zich even in de weinig benijdenswaardige schoenen zet van de brommerkoeriers in een Braziliaanse miljoenenstad.
In Tom et Lola wordt het melancholisch verhaal van de love-story van Tom en Lola de aanzet voor een flitsende Franse accordeon-danser.
Met het zangerige Lonely Night komt ook de pure reggae op het menu en net zo in Tantas Tierras, een lied over hoop in tijden van wereldwijde onzekerheid. Die afsluiter opent en sluit af met de waardige stem van de Argentijnse Carina Díaz Morena, al jaren voorvechtster tegen vervuilende megamijnbouw in haar land.
Viva Tu is zoveel jaar na datum toch weer een schitterende plaat vol vrijheid, blijheid geworden. Gevuld met die openlijke alegria en oprechte spontaniteit die deze verslavende dertien songs in een mum van tijd in lichaam en geest doen nestelen. De sound van het unieke universum van Manu Chao is zo vertrouwd, zijn nieuwe composities – who cares – hebben nu eenmaal hetzelfde DNA als zovele van zijn vorige.
Hij blijft daarmee de atypische sociaal bevlogen zanger die houdt van zijn vak, uitbundige vrolijkmaker, geluksbrenger en spektakelman die met al de aanstekelijke golven op dit Viva Tu weer het nodige heilig vuur zal doen ontbranden. Een verzuurde wereld heeft nood aan meer van dergelijke essentiële albums.
Line-up:
- Manu Chao – zang, gitaar, productie
- Lucky Salvadori – gitaren, backing vocals
- Madjid Fahem – gitaar
- Joan Garriga – accordeon, mondharmonica
- Mickey Raphael – basmondharmonica
- Mauro Mancebo, Chalart58 – percussie
- Josep Blanes – trombone
- Marita Pereji, Pupa Congo, Soraya González García – backing vocals
- Willie Nelson – zang op Heaven’s Bad Day
- Laeti – zang op Tu Te Vas
- Carina Díaz Moreno – voordracht op Tantas Tierras
