Madeleine Peyroux
Let's Walk
Het negende album van Madeleine Peyroux heeft lang op zich laten wachten; de vorige plaat van de zangeres uit Georgia, Anthem, dateert alweer van 2018. Ten tijde van dat album had Peyroux inmiddels wat afstand genomen van het ruwere, onversneden bluesy en jazzy geluid van haar eerste platen, albums als Dreamland (1996) en Careless Love (2004).
Peyroux’ releases na 2004 klonken gaandeweg wat milder en soepeler en bleven over het algemeen goed aanslaan. In 2007 werd ze uitgeroepen tot Best International Jazz Artist bij de BBC Jazz Awards. Toch leek het na Anthem uit 2018 weleens tijd voor een frisse wind, een nieuwe invalshoek. Let’s Walk komt (grotendeels) aan die wens tegemoet.
Ook voor Peyroux bleek de coronaperiode, ondanks alle misère, kansen te bieden voor focus en creativiteit. Ze werkte nauw samen met multi-instrumentalist Jon Herington (Steely Dan, Lucy Kaplansky) en dat leverde prikkelend nieuw materiaal op. Peyroux staat natuurlijk bekend om haar interpretaties van andermans muziek, maar toen producer Elliott Scheiner (Fleetwood Mac, The Eagles) wat voorbeelden van Peyroux’ songs hoorde gebood hij haar deze keer geen covers te doen. De tijd was rijp om Peyroux’ indringende, heldere teksten een album lang te koppelen aan de arrangementen en melodieën van Herington.
Het resultaat, Let’s Walk, geeft aan dat dit een goed idee is geweest. De tien songs op het album laten een fris geluid horen en de plaat komt hiermee meer op zichzelf te staan dan het geval was bij het merendeel van de voorgaande albums. Peyroux lijkt zich ook meer dan ooit te richten tot de luisteraar: ‘This music is part of a dialogue’ … ‘That’s what art is. It’s engagement, community. I believe more than anything in getting together with people and listening to music and conversing. Music is the only way I’ve ever built community’.
De milde, southern pop van Find True Love brengt een hoopvolle boodschap; een reis naar een betere toekomst. Eerste stop: New Orleans. How I Wish is een wals in mineur, geïnspireerd door enkele van Peyroux’ ‘teachers and heroes’, zoals Nina Simone, Louis Armstrong en Marian Anderson. Het is een klaagklied, ontstaan tijdens enkele sombere maanden in 2020, toen de moorden op George Floyd, Breonna Taylor en Ahmad Arbery het nieuws domineerden: ‘Oh my lost American soul’.
Peyroux brengt hierna nog een aantal interessante, uiteenlopende songs: Let’s Walk klinkt optimistisch en uitnodigend, als een gospel. Het driemanskoortje – dat dit album regelmatig extra glans geeft – is ronduit aanstekelijk. Please Come On Inside heeft een lekkere boogie-sfeer, met een dikke snaredrum en een scherpe wah wah als smaakmakers. Het is wederom een uitnodigende, verbindende song: ‘Come on / Come in / Let the healing begin’. De associatie met Billie Holiday is een vaste in de muziek van Peyroux, ook op Let’s Walk: de warme vintage-klanken van Blues for Haven ademen de jaren veertig: ‘Heaven, make room for a sinner like me …’.
Het Parijse verleden van Peyroux krijgt nog even de ruimte op het aardige, ontspannen Et Puis, terwijl het deels Spaanstalige Me and the Mosquito – geïnspireed door Hank Williams’ Fly Trouble – naar het Caribisch gebied voert. Het zijn wat luchtigere tracks voordat met Nothing Personal de lucht weer betrekt. Deze slepende song handelt over seksueel misbruik, iets waar Peyroux helaas ervaring mee heeft, en richt zich tot de daders.
Via brutale jazzy blues met een fijn koortje (Showman Dan) belandt Peyroux bij haar verrassende finale: Take Care mixt spoken word met Afrobeat en wijst op het belang van gezonde, eerlijke voeding en duurzame kleding. Peyroux doet dit op een verfrissende, luchtige manier en geeft hiermee extra kleur én diepgang aan dit sterke, gevarieerde album.
