Hoe triest kan het verloop van een (super)band zijn. De leden van Mad Season ontmoetten elkaar midden jaren ’90 in een afkickcentrum. Het eerste (en enige) album Above werd een aangrijpend geheel met teksten vol junkieleed, dat muzikaal met puike blues(jazz/space)rock was ingekleurd. Na de release ging het met de ene helft van de band de goede kant op, de andere kon de verslavingen niet de baas blijven. Binnen tien jaar na de release van Above was de helft van Mad Season al aan drugs ten onder gegaan.

“Wake up young man, it’s time to wake up
Your love affair has got to go
For 10 long years, yeah
For 10 long years, the leaves to rake up
Slow suicide’s no way to go”

Mad Season bestond uit Layne Staley (Alice In Chains), Mike McCready (Pearl Jam), Barrett Martin (Screaming Trees) en bassist John Baker Saunders (Skin Yard/Walkabouts) en derhalve een echte supergroep. Met name de verslavingsperikelen van Staley zijn bekend en schrijnend. Neemt niet weg dat het een belangrijke bron van inspiratie was voor de man die ondanks zijn zelfdestructieve levensstijl wellicht de beste rockstem van Seattle had destijds. Op opener Wake Up zet hij op aangrijpende wijze met bovenstaande tekstregels direct de toon. Een aangrijpend bluesriffje van McCready zuigt de luisteraar langzaam naar binnen, waarna de track uiteen spat in een bijna hysterisch maar immer melancholisch (door het gebruik van xylofoon met name) geluid. Happend naar lucht blijf je achter. En dat is nog maar track 1. X-Ray Mind is vervolgens een stevige rocker die muzikaal nog het meest lijkt op hetgeen Staley met Alice In Chains deed, maar met Hendrix-achtig gitaarwerk.

“The river of deceit pulls down
The only direction we flow is down
Down, oh down”

Hoogtepunt nummer twee komt met het naar de keel grijpende River Of Deceit. De loodzware (strijk)bas zorgt voor een onheilspellende sfeer en als als Staley de zinsnede ‘My pain is self chosen’ inzet, spits je keer op keer weer de oren om tot pijn in de buik toe geraakt te worden door de situatie waarin de zanger zich bevindt. Stoppen met drugs doet pijn, veel pijn. Terwijl het zo makkelijk is om daar vanaf te zijn door gewoon weer te beginnen, met een onvermijdelijke fatale afloop. De twijfel. Wat te doen, alle ballast afgooien en naar de kust zwemmen, of je laten meevoeren en verdrinken. Het blijft elke luisterbeurt weer aangrijpend. Net als tracks als Lifeless Dead, een ronkende rocker, opgetekend vanuit het perspectief van een man (een junk?) die op de vloer ligt en al trippend wordt aangesproken door een demoon: “You must know I’m gonna win”, of de met saxofoon en xylofoon aangekleedde jazzrock van Long Gone Day met Mark Lanegan op leadzang. Ook erg fraai en met name duister en koud is de zweverige, bijna etherische afsluiter All Alone, met daarin slechts de simpele tekst dat we allemaal helemaal alleen zijn. Hoewel, ‘etherisch’… Letterlijk vertaald is ether de ‘lucht van de hemel’. En die hemel is nou net niet waar op af gestevend wordt op de tracks van dit album.

“All alone
We’re all alone…
We’re all alone…”

Het is natuurlijk niet allemaal topkwaliteit op deze plaat. Artificial Red is – en dat hoor je er duidelijk aan af – een ietsjes uitgewerkte en daardoor niet al te lang beklijvende bluesjam, terwijl een nummer als I Don’t Know Anything, in 1995 op single uitgebracht, de tand des tijds maar moeilijk doorstaat. De alsmaar aanzwellende jam die November Hotel is, weet – hoewel te gek – ook nog wel eens de hand richting de ‘skip’ knop op de speler te jagen. Typisch zo’n track waarvoor je in de stemming moet zijn. Maar wat wel geldt, is dat de remaster die de nummers hebben ondergaan ook de meer zwakke broeders weer een frisse oppepper geeft. Het album klinkt beter dan ooit, nu het dynamisch bereik meer is vergroot en met name Staleys stem nog sterker benadrukt wordt. Al moet gezegd dat de boel inmiddels – ondanks de frisse impuls – muzikaal wel wat gedateerd klinkt, maar goed, niet ieder album kan muzikaal tijdloos zijn.

De ‘deluxe edition’ is een behoorlijk compleet pakketje geworden. Naast de John Lennon-cover I Don’t Wanna Be A Soldier (in de jaren ’90 op de Lennon-tribute Working Class Hero geplaatst) is ook een aantal niet eerder uitgebrachte tracks die met Mark Lanegan op zang zijn opgenomen op de eerste van de drie schijven tellende set geplaatst. Deze nummers zijn tot stand gekomen toen Staley in 1996 de band en eigenlijk de hele muziekbusiness de rug toe keerde en (tot zijn onvermijdelijke dood in 2002) fulltime junk werd. John Baker Saunders was hem in 1999 door een overdosis heroïne al voorgegaan, maar is als bassist nog wel te horen op de drie tracks met Lanegan op zang. Nummers die ontegenzeggelijk onterecht jarenlang op de plank hebben gelegen, maar die tegelijk aan de dynamiek en diepgang van het originele album niets toevoegen. De tweede schijf is een opname van een in het Moore theater in Seattle opgenomen concert, dat voorheen alleen als bootleg verkrijgbaar was. Het laat horen dat hoewel geestelijk en fysiek onstabiel, Mad Season een erg goede live-band was. Waar het op de reguliere cd een potentieel skipmomentje is, geldt November Hotel hier als absoluut hoogtepunt. De derde schijf bevestigt hetgeen je op de tweede hoort alleen maar, daar het de dvd is met exact dat zelfde concert er op, aangevuld met opnames die in de RCKNDY club in Seattle zijn gemaakt en tracks die tijdens het Pearl Jam ‘piratenradio’ avondje Self-Pollution Radio zijn geschoten. Je ziet een band die op dat moment al op verschillende werelden lijkt te wandelen. Staley stoïcijns met zonnebril en amper bewegend, McCready als een ware gitaargod ‘all over the place’ spelend en Martin nog net niet met het puntje van zijn tong uit de mond virtuoos drummend. De enige eenheid komt uit de muziek en die bereikt op die avond nagenoeg perfectie. Eeuwig zonde dat zo’n daadwerkelijke superband uiteindelijk amper meer herinnerd wordt. Hopelijk brengt deze reissue van Above daar verandering in.

Tracklisting Above (Deluxe Edition):

1. Wake Up
2. X-Ray Mind
3. River Of Deceit
4. I’m Above
5. Artificial Red
6. Lifeless Dead
7. I Don’t Know Anything
8. Long Gone Day
9. November Hotel
10. All Alone
11. Interlude
12. Locomotive
13. Black Book Of Fear
14. Slip Away
15. I Don’t Wanna Be A Soldier (remix)

Tracklisting Mad Season – Live:

1. Wake Up (Live at The Moore)
2. Lifeless Dead (Live at The Moore)
3. Artificial Red (Live at The Moore)
4. River Of Deceit (Live at The Moore)
5. I Don’t Wanna Be A Soldier (Live at The Moore)
6. Long Gone Day (Live at The Moore)
7. I’m Above (Live at The Moore)
8. I Don’t Know Anything (Live at The Moore)
9. X-Ray Mind (Live at The Moore)
10. All Alone (Live at The Moore)
11. November Hotel (Live at The Moore)

DVD: Mad Season – Live At The Moore

1. Lifeless Dead (Live at The Moore)
2. River of Deceit (Live at The Moore)
3. I Don’t Know Anything (Live at The Moore)
4. Long Gone Day (Live at The Moore)
5. X-Ray Mind (Live at The Moore)
6. All Alone (Live at The Moore)
7. November Hotel (Live at The Moore)
8. Wake Up (Live at The Moore bonus)
9. Artificial Red (Live at The Moore bonus)
10. I Don’t Wanna Be A Soldier (Live at The Moore bonus)
11. I’m Above (Live at The Moore bonus)
12. Wake Up (Live at RKCNDY)
13. Lifeless Dead (Live at RKCNDY)
14. River of Deceit (Live at RKCNDY)
15. I Don’t Know Anything (Live at RKCNDY)
16. I’m Above (Live at RKCNDY)
17. Artificial Red (Live at RKCNDY)
18. I Don’t Wanna Be A Soldier (Live at RKCNDY)
19. All Alone (Live at RKCNDY)
20. November Hotel (Live at RKCNDY)
21. Lifeless Dead (Self-Pollution Radio)
22. I Don’t Know Anything (Self-Pollution Radio)
23. River of Deceit (music video)