Haar stem is er een uit duizenden. Haar gevoel voor het schrijven van muziek die je bijblijft, is groot. Voor altijd is haar naam verbonden aan dat ene nummer uit de jaren Zeventig, Killing Me Softly With His Song, een nummer dat in de uitvoering van anderen altijd hoge ogen gooide. Lori was het echter, geïnspireerd door een optreden van Don McLean, die Killing Me Softly With His Song op een servetje de avond van het optreden schreef. Met haar stem, subtiel, helder als kristal en teksten die je doen luisteren, bevond ze zich opeens midden in de Westcoast muziekscene en werd haar naam genoemd naast The Eagles, Joni Mitchell en tourde ze naast grootheden als  Leonard Cohen, Don McLean, Billy Joel, John Sebastian en Randy Newman.

Een aantal jaren was ze niet actief in de muziek; pas in 1995, gestimuleerd door echtgenoot Joseph Cali, liet ze weer van zich horen. Joseph Cali was verrast dat ze al de tijd die ze niet actief was, was blijven schrijven.De periode na haar afwezigheid bracht ze diverse albums uit, zoals het uit 2015 stammende Ready For The Storm. Op dat album werkte ze samen met Stéphanie Struijk, de 3 J’s en Niels Geusebroek, Yori Swart en Ruben Hein. Bovendien draagt het album een bewerking van een nummer van Henny Vrienten, met wie ze bevriend is. Hun vriendschap gaat terug naar de jaren Zeventig toen Lori hier tourde met Dimitri van Toren en Henny diens bassist was.

De band die ze met Nederland heeft, vertaalde ze al eens in een nummer, Netherlands, op Bend Like Steel, haar album uit 2013. Nederland, met zijn typische klimaat, doet haar altijd denken aan Zwitserland, waar ze een deel van haar jeugd doormaakte. Naast die overeenkomst bleek het Nederlandse publiek haar niet vergeten te zijn. Hier tourde ze na haar comeback en werden haar concerten enthousiast bezocht. De samenwerking met Nederlandse artiesten zoals eerder genoemd draagt natuurlijk ook bij aan de band die ze met Nederland ervaart.

Die samenwerking komt ook op dit album terug. De hoofdrol op het album is naast Lori weggelegd voor het Matangi Quartet. Met hen werkte ze voor het eerst samen in 2010, bij haar optredens in Carré. Het was het jaar waarin het Matangi Quartet jarig was en dat vierde met Candybox. Het kwartet is op zijn zachtst gezegd breed georiënteerd en durft het aan om met mensen met uiteenlopende achtergrond samen te werken. Zo waren er samenwerkingen met Herman van Veen, Carel Kraayenhof, Eric Vloeimans, met Youp van ‘t Hek en met DJ Kipsky.

Juist omdat die eerdere samenwerking haar zo goed beviel, wilde Lori opnieuw met hen samenwerken. Dat was de basis voor dit album. Ook aan dit album werkte Stéfanie Struijk mee en zo was ook Jaap Kwakman (3 J’s) weer van de partij. Met een gastrol op drums voor Matt Chamberlain (Pearl Jam) en de productie in handen van de gelauwerde Bob Clearmountain waren de kaarten productioneel gezien al goed geschud. Toch, het zijn niet die namen die het plaatje maken. De absolute hoofdrollen zijn voor Lori en voor het Matangi Quartet. Lori schreef elf van de dertien nummers en voor het twaalfde bewerkte zij samen met Stéphanie Struijk het nummer Als De Liefde Maar Blijft Winnen van Daniël Lohues. Bovendien, de arrangementen van de nummers naar de opzet met het Matangi Quartet verzorgde zij samen met Stefanie Fife.

Als je dan het album beluistert, valt alles op zijn plek. De stem van Lori gidst je door haar vertellingen, want dat zijn de liedjes, stuk voor stuk. Haar stem, zo helder en duidelijk dat je het tekstboekje niet bij de hand hoeft te nemen. Niet per se. En net zo subtiel als Lori zingt, zo subtiel zijn de verhalen ook. Rake schetsen van mensen veelal. En om de link met Nederland compleet te maken, ergens hebben ze wel iets weg van de kronkels van Simon Carmiggelt, misschien wel een van ‘s lands raakste literaire observatoren. Niet de grootsheid, die zocht Carmiggelt evenmin als Lori, maar juist de beschrijving van het menselijke, daarin is er overeenkomst tussen de teksten. Carmiggelt misschien met meer ironie vaak, maar zeker ook als chroniqueur bekend, dat is terug te horen en te lezen ook in de teksten van Lori.

Maar er is meer dan dat. Het album bevat dertien prachtige nummers, dertien kleine menselijke portretjes die heerlijk gezongen worden door Lori. En ja, de begeleiding van het Matangi Quartet is zo veel meer dan dat. Daniel Torrico Menacho (viool), Maria-Paula Majoor (viool), Karsten Kleijer (altviool) en Arno Arno van der Vuurst (cello) weten de sfeer van de nummers perfect te vangen en meer dan luister bij te zetten. Neem opener You Can’t Take It Back dat opent met piano en zang van Lori en waar het kwartet net iets later inzet. Zeer fraai gedoseerd en subtiel voegen ze een extra dimensie toe aan het karakter van het nummer. Empty Chairs, het nummer van Don McLean dat de directe aanleiding was voor Killing Me Softly With His Song heeft ook al zo’n heerlijke begeleiding van zowel het Matangi Quartet als van Jaap Kwakman die hier akoestische gitaar speelt. Niet te vergeten bovendien, de contrabas van Trey Henry.

Het derde nummer van het album verstilt je. Girl Writing A Letter, is een bijzondere tekst, gebaseerd op een gedicht van William Carpenter dat je adem benemend stil laat luisteren. Erg mooi. Dat mooie, dat verstillende, dat je laten luisteren naar haar stem, dat je alle instrumenten op het album tot je laten nemen, dat je hoofdtelefoon uitnodigende, dat heeft dit album. Of het nu gaat om een nummer over brandweerlieden die omkwamen op 11 september, een nummer over een moeder die haar dochter ziet vertrekken of een nummer over een vrouw die haar voormalige geliefde warm en open vragen voorlegt, Lori weet te raken. Zo’n album is dit. Mooi. Erg mooi. Heel erg mooi. Vanaf maandag 7 oktober is Lori in Nederland. Samen met het Matangi Quartet. Gun jezelf het genieten van een avond verstilling.