Iedereen verlangt naar het vakantiegevoel. Na een periode van hard werken voelt het als een beloning om je aandacht op iets anders te richten. Natuurlijk geldt dit ook voor muzikanten. Het hele gebeuren rondom een nieuwe plaat kan aan de kant geschoven worden. Het opnameproces, de promotieverplichtingen en uiteindelijk de geplande tournee. Maar als je vanwege omstandigheden van dat laatste geen gebruik kan maken, blokkeert het hele systeem.

Matt Berninger van The National duikt met andere muzikanten de studio in en brengt de prachtige herfstplaat Serpentine Prison uit. Zijn collega Bryce Dessner werkt met zijn vrouw Mina Tindle aan Sister en de broertjes Devendorf gaan met Ben Lanz en Aaron Arntz van Beirut aan de slag met het van hun achternamen afgeleide samenwerkingsverdrag LNZNDRF. Vijf jaar geleden leveren ze onder deze noemer al een gelijknamige debuutplaat af. Vorig jaar verscheen de To A Lake EP, en nu is er dan met II de echte opvolger, die nog sterker in het postpunkgewas geworteld zit.

LNZNDRF ligt niet in het verlengde van de zwartgallige treurwave van The National, en is mijlenver van de wereldse folkrock sound van Beirut verwijdert. Ben Lanz legt op The Xeric Steppe voorzichtig een ijskoude basis aan toetsenwerk neer die door de voorbij lopende lome bas van Scott Devendorf beantwoordt wordt. Het uitnodigend samenspel van jazz en dromerige pianoklanken neemt je in de diepe onvoorspelbare fantasiewereld van dit ervaren gelegenheidscollectief mee.

Een heerlijke ochtendwandeling die zich voornamelijk op de zintuigelijke waarneming richt en waarbij het landschap door seventies krautrock bewoont wordt, welke als hoge bergtoppen aan de horizon verschijnen. Drummer Bryan Devendorf neemt de rol van treinmachinist op zich en davert met hoge snelheden stuurloos en bezeten door de verstilde omgeving heen. Welkom passagiers in deze bijzondere reiservaring van LNZNDRF. De eerste tussenstop is bij het nostalgische postpunk station waar door de luidsprekers de The Doors klassieker LA Woman weerklinkt.

De afstompende Brace Yourself death disco laat sensuele zangpartijen toe die heel sterk het retro new wave gevoel uitdragen. Als een menselijke drummachine zweept Bryan Devendorf systematisch organisch het geheel op. De Mexicaanse roots van Ben Lanz zorgen bij het aarde duistere You Still Rip voor prachtige spanningsbogen. De vele opeenstapelende lagen komen het best tot ontplooiing als deze op een koptelefoon beluisterd worden.

De zwevende instrumentatie voldoet geheel aan het onzekere toekomstbeeld, en ademt in alles de koude mistwolkjes uit (zelfs in de droevige trompet op het einde) die we in de identieke situatie van de jaren tachtig voorgeschoteld krijgen. De leegte, de afstomping en de isolatie. Natuurlijk probeer je er in het COVID-19 tijdperk het hoogst haalbare uit te halen, maar de beperkte studiomogelijkheden drukken hier keihard hun stempel op. Dat dit wel tot prachtige resultaten kan leiden wordt hier nogmaals bewezen.

de techno bubbels onder de bevroren onderlaag van Cascade worden hardhandig door haakse tempowisselingen en overstuurde gitaaruithalen verstoord die vooral nog het The National gevoel oproepen. Zelfs in de zangpartijen lijkt het net alsof Matt Berninger als dirigent op gepaste afstand de touwtjes in handen heeft.

En dan kom je bij Chicxulub tot de ontdekking dat je Scott Devendorf nog te weinig gehoord hebt. Ondanks dat dit gemis niet echt opvalt is het wel waanzinnig gaaf hoe hij met de opgefokte baspartijen de track geheel naar zich toe trekt. Zo hoor je hem eigenlijk het liefste, dominant frontaal op de voorgrond opgesteld, ondersteund door zijn broer Bryan welke eenvoudig met snelle stokslagen het tempo opvolgt.

Ringwoodite heeft ook die herkenbare The National wendingen, maar hiermee stappen ze wel langzaam uit het postpunk gebeuren. Alleen de militante drums verwijzen daar nog naar. De hypnotiserende psychedelica heeft veel meer raakvlakken met het dromerige Manchester geluid van begin jaren negentig. Dit alles bedekt onder een verstikkend warm wollen shoegazer dekentje.

De hemelse Glaskiers gospelkoren duiden een andere fase in, waarbij er net teveel met de jankende valse elektronica en Krautrock robotzang gerommeld wordt. Een klein smetje op de plaat welke vervolgens gelukkig door het rond spacende Stowayay rechtgetrokken wordt, en je gewichtsloos door een breed scala aan flikkerende paarsblauwe geluidsgolven meedraagt welke ook symboliserend op de albumhoes terugkomen en die uiteindelijk een woeste bewegende zee aan ruwe botsende sound escalaties veroorzaken.