Als er één band als een dolle stier door het wereldbeeld van 2017 moet kunnen beuken is het Living Colour wel. De band heeft eind jaren tachtig, begin jaren negentig namelijk niet alleen eigenhandig het muzikale klimaat een trap onder het achterwerk gegeven, ze wisten inhoudelijk ook een verschil te maken door misstanden met een kwinkslag te brengen en de speelsheid van de teksten ook muzikaal door te vertalen. Denk aan nummers als Cult Of Personality of Type bijvoorbeeld.

Juist in een wereld waarin lege reality-tv sterren rolmodellen zijn, waarin zulke types het tot president kunnen schoppen, dat Living Colour de perfecte soundtrack zou moeten kunnen leveren. ZOU, want ze doen het niet op hun zesde langspeler. Shade is een album wat je vrij snel en erg enthousiast met je hoofd doet schudden, want het luistert aanvankelijk heel makkelijk weg. Het baswerk van Doug Wimbish is heerlijk groovend en waar nodig funky, de gitaar van Vernon Reid giert er ergens op het kruispunt tussen jazz en metal lustig overheen. Will Calhouns drums beuken er driftig op los. Maar gaandeweg begint het te knagen.

Het is moeilijk de vinger leggen op waar het album nu precies mank gaat. Het is een gevoelskwestie, want het album zwalkt kwalitatief werkelijk alle kanten op. Het album bevat meerdere covers en die zijn wellicht het meest exemplarisch daarvoor. Robert Johnsons Preachin’ Blues is erg goed, met zijn voortpompende ritme en Corey Glovers galmende voordracht. Er zit bezieling in, pijn, trots… prachtig! De Notorious B.I.G.-cover Who Shot Ya als bulderend steuntje in de rug van de anti-wapenlobby pakt ondanks de helaas erg noodzakelijke boodschap minder lekker uit. De rapzang lijkt het manco, als de band in de refreinen los gaat heeft het nummer wel weer kracht. Marvin Gaye’s Inner City Blues krijgt zo’n potsierlijke behandeling mee dat je afvraagt of er überhaupt en kwaliteitscontrole heft plaatsgevonden voor het werd uitgebracht. Volledig raak, helemaal mis en soms er tussenin, het is wat Shade een continu twijfelgeval maakt.

Uiteraard leveren zijn teksten commentaar op de wereld, dat hoort bij Living Colour. Maar het klinkt allemaal vermoeid, niet fris, de enige kwinkslag komt van Scarface in het intro van Program. Daarin komt hij niet op de naam van de band en doet hij en stukje Cult Of Personality. Dat accentueert echter alleen maar dat de riff van Program behoorlijk op die oude klassieker lijkt. Dat nummers kent echter temposselingen en geinige breaks. Hier – en dat geldt voor het hele album – gaat de handrem er echter geen seconde vanaf, zelfs niet als er een rap-intermezzo wordt ingelast. De lucht die het werk van Living Colour altijd zo kenmerkte is er vrijwel volledig uitgeknepen. Misschien wel omdat zanger Corey Glover die lucht inmiddels volledig nodig heeft om als een levende misthoorn boven de kakofonie die zijn bandgenoten als basis neergooien uit te komen. Shade laat als abum ondanks het virtuoze spel (want dat is niet aan slijtage onderhevig) het lompste van Living Colour horen, een band waarvan alle leden in nummers als Always Wrong of Glass Teeth steeds harder lijken te gaan spelen om elkaar te overtroeven en zo alle finesses uit het oog verliezen. Tel daarbij een gebrek aan melodieën die écht blijven hangen en je kan niet anders dan constateren dat Shade jammer genoeg niet in de schaduw kan staan van hun majestueuze catalogus.

Living Colour – Shade

1. Freedom of Expression (F.O.X.)
2. Preachin’ Blues
3. Come On
4. Program
5. Who Shot Ya?
6. Always Wrong
7. Blak Out
8. Pattern in Time
9. Who’s That
10. Glass Teeth
11. Invisible
12. Inner City Blues
13. Two Sides