Vedette Thompson presenteert zich na zes jaar met een nieuw album, gekenmerkt door de vertrouwde melange van weltschmerz, humor en venijn.

De laatste kwaliteiten voeren de boventoon in de bij uitzondering uit een concert geplukte versie van Blue Bleezin’ Blind Drunk. Linda geeft hier a capella en solo blijk van een cabareteske flair die haar eigen lage dunk van haar talenten als podiumartieste meer dan logenstraft. Het ludieke eerbetoon aan collega Mr. [John] Tams valt qua sfeer in hetzelfde segment, zij het dat er nu een serie grote namen assistentie verleent. Fiddler Dave Swarbrick en gitarist Martin Carthy mogen intussen een eindje in de zeventig zijn, het belet hun niet om de ode aan Tams met speels gemak aan te drijven, terwijl Martins dochter Eliza (ook verantwoordelijk voor het strakke arrangement van de refreinen) net als Susan McKeown een van de vier coupletten voor haar rekening neemt. In de luchtige shanty Never Put To Sea Boys vervult mevrouw Thompson weer in haar eentje de vocale hoofdrol, en heeft ze alle ruimte om haar laconieke verhalende ironie te etaleren.

Het ‘zwaardere’ werk behoort deze keer niet tot het beste materiaal. Vooral in Father Son Ballad en Paddy’s Lamentation leveren de al te schools gevolgde thema’s uit de Britse en Ierse volksmuziek alleen hinderlijke sjablonen op. Het gebrek aan epische allure in de stof geeft de klasse van de vertolkster hier echter des te meer reliëf: Linda zingt beide stukken met gratie en verve boven hun eigenlijke peil van academische oefeningen uit. Het sterkere Never The Bride vormt ze met inzet van al haar aristocratische zwartgalligheid om tot een lied dat bij vlagen de grandeur suggereert van No Telling en Banks Of The River Clyde op Fashionably Late, haar eerste album voor Rounder uit 2002.

Love’s For Babies And Fools is – zoals de meeste popexercities in nihilisme – tekstueel een staaltje van sentimentele zelfoverschatting (“Before I ruled love out/I searched every north and south”). Het zou wel slordig en oneerlijk zijn om het bij die vaststelling te laten. Ten eerste omdat ex-echtgenoot Richard de song voorziet van zijn meest lyrische gitaarwerk sinds King Of Bohemia; ten tweede omdat Linda het nummer brengt met de bittere autoriteit van een folkdiva die in elk woord al bijna een halve eeuw meer rock and roll weet te leggen dan welke officiële vertegenwoordigster van het laatste genre ook. Hoewel het repertoire op Won’t Be Long Now niet altijd overtuigt, bewijst de zangeres in de uitvoering dat ze niet ‘slechts’ de evenknie is van June Tabor, maar bovendien nog steeds de enige vocaliste die ook de vroege Chrissie Hynde doet klinken als Kylie Minogue.