Nu het eindejaar in het zicht komt, ben ik voor alle zekerheid toch nog eens door de stapel nog te recenseren schijfjes gegaan en zowaar nog de nieuwste van Lilly Hiatt aangetroffen. Dat blijkt een onvervalst pareltje waarbij rock naadloos versmelt met de aangeboren countryroots, dat moet ik tot mijn grote schaamte, vrij laattijdig erkennen.

Haar vorige werkstuk Royal Blue bevatte al voortreffelijk songwerk met als de titelsong als magistrale afsluiter waarbij ze pijnlijke ervaringen uit het verleden verwerkt en dat is het geval van Lilly Hiatt niet de onderschatten. Als baby geconfronteerd worden met de zelfmoord van je moeder en  haar jonge leven was er de moeilijke relatie met haar beroemde vader John Hiatt en haar jonge leven was geplaveid met alcoholmisbruik en op de klippen gelopen relaties.

In een bescheiden appartement aan de rand van Nashville likt ze haar wonden, bande de alcohol uit haar leven en verwerkte haar persoonlijke ervaringen in songwerk. De titelsong Trinity Lane refeert rechtstreekse naar haar thuishaven en haar nieuwe, meer uitgebalanceerde leven. “Gonna hang on a little bit longer, sleep well work a little harder, put my faith in something I can’t see”.

Hiatt vindt de sterkte om de luisteraar met haar moeilijke periode te confronteren en dat gebeurt onveranderlijk in sterk emotioneel geladen songwerk. Het op snoeiharde riffs en een zweverig achtergrondkoortje geënte Everything I Had ademt een wrange bitterheid uit. Different,I Guess een prachtig countrynesk, op pedalsteel leunend epos wordt wat uitzichtloosheid betreft enkel door Sucker overtroffen, “Baby’s Drifting, he ain’t got a father, he’s not the same as when he got her”.

De woede wordt enigszins getemperd als Lilly het over haar grote liefde de rockmuziek heeft in Records trippelt onbekommerd verder op aanstekelijk orgeltje en een stevige backbeat en uiteraard snedige gitaaruithalen. “I’m 32, feel 23, got no husband next to me , I just wanna Rock’n roll”.

De zangeres erkent haar eigen relationele falen in The Night David Bowie Died, terwijl het in fijne folkrock verpakte Imposter als een berouwvolle, doodeerlijke verzoeningspoging met haar vader klinkt. Niet alleen in deze prachtige song drijft haar aangeboren countrytimbre boven. Nooit zo’n oprecht gemeend ‘See Ya Later’ gehoord als in de gelijknamige afsluiter. We moeten nog wel even wachten, tot  eind april biedt het derde en sterkste werkstuk van Lilly Hiatt soelaas.