Lana Del Rey is een van de hardst werkende ‘nieuwe’ popzangeressen. In de afgelopen vier jaar bracht ze drie volwaardige albums, een acht tracks tellend mini-album en diverse losse tracks uit. Geen hedendaagse artiest die haar in dit tempo bij weet te houden. De zangeres verwart kwantiteit en kwaliteit echter nimmer en raffelt haar werk nooit af. Sterker nog, ze blijft er tot in perfectie aan schaven, schuren en beitelen tot ze een volledig eigen muzikale wereld heeft geschapen waarbinnen ze kan zwelgen.

Honeymoon is haar derde album en vooralsnog haar meest complete. Waar debuut Born To Die en de opvolgende EP Paradise vooral ook nog op hitsingles instaken en ze tot op zekere hoogte een speelbal van diverse producers was die door haar platenfirma op het jonge talent waren gezet, en waar het vorig jaar uitgebrachte Ultraviolence een bij vlagen nét iets te pretentieuze poging was om juist die bemoeienis af te schudden en als artiest serieus genomen te worden, vallen op Honeymoon vrijwel alle stukjes perfect op zijn plek. Meer dan een verzameling liedjes, is Honeymoon een sfeerschets. Een trefzekere muzikale vertaling van de donkere kant van de Amerikaanse droom.

Nu flirtte Del Rey (echte naam: Elizabeth Woolridge Grant) hier natuurlijk al jaren mee, maar op Honeymoon weet ze perfect de balans tussen melancholie, melodrama en humor te vinden, terwijl ze over hartenzeer, eenzaamheid, drugs, ruzies, rijkdom en (de nadelen van) beroemd zijn zingt, zucht en mijmert. Dit alles vanaf een afstandje, alsof ze vooral observeert en er niets bij voelt. Die ‘niemand maakt me wat’-houding maakt dat ze opvallend genoeg niet zozeer koel, maar juist heel ‘cool’ overkomt. “We both know that it’s not fashionable to love me”, is het eerste wat ze de luisteraar toefluistert in de openende titeltrack. Die constatering deert haar helemaal niet. Ze verleidt de luisteraar in no-time, om deze ruim een uur later pas los te laten.

Daarbij is het de kleur ‘blauw’ die de boventoon voert op het album. In de openende track heeft ze het over ‘the blues’, maar ook zucht ze in het refrein ‘Say you want me too, dark blue’. De track Salvatore heeft ook een aantal blauwe verwijzingen, waar onder ‘Everything looks better from above my king, like aqua marine, ocean’s blue’. In The Blackest Day legt ze de kleur uit. ‘Got my blue nail polish on. It’s my favorite color and my favorite tone of song’.

Meer nog dan de teksten, zijn het de arrangementen die overtuigen. Goeddeels heel filmisch, met een John Barry-achtige jaren zestig injectie. Tegelijk echter ook met een keur aan hedendaagse (hiphop)beats die van Honeymoon een heel actueel album maken. Door meerdere muzikale lagen en vooral ook meerdere vocale lagen over elkaar te leggen, heeft Del Rey samen met producer/medecomponist Rick Nowels en additionele producer Kieron Menzies een werk afgeleverd dat per luisterbeurt nieuwe kanten van zichzelf laat horen. Dat maakt dat sommige nummers – afhankelijk waar je exact op let – per luisterbeurt een ander gevoel lijken te hebben. Zeker nu de dagen weer korter worden is dat een erg aangename ontdekking, Honeymoon is de perfecte zondagmorgenplaat, maar als tegen de avond steeds vroeger duister wordt, ontpopt zich toch een ander album.

Het is jammer dat het album met een cover (Don’t Let Me Be Misunderstood, bekend van Nina Simone en The Animals en bij de massa als vooral discostamper door Santa Esmeralda) eindigt. De tekst mag dan wel toepasselijk zijn, het nummer leidt af van (en doet zelfs iets af aan) de kracht van de nummers die er aan vooraf gingen. De track voelt daardoor als het nipt verkeerd landen van een turnster na een vrijwel perfecte kuur. Dat neemt echter niet weg dat Lana Del Rey zich op Honeymoon volledig bewijst als een van de meest interessante ‘nieuwe’ artiesten en definitief haar eigen muzikale hoekje stevig afbakent.

Lana Del Rey – Honeymoon

1. Honeymoon
2. Music To Watch Boys To
3. Terrence Loves You
4. God Knows I Tried
5. High By The Beach
6. Freak
7. Art Deco
8. Burnt Norton
9. Religion
10. Salvatore
11. The Blackest Day
12. 24
13. Swan Song
14. Don’t Let Me Be Misunderstood