×

Recensie

Alternative

16 oktober 2022

Lambchop

The Bible

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Merge

The Bible Lambchop Alternative 4 Lambchop – The Bible Written in Music https://writteninmusic.com

Kurt Wagner heeft niet het vermogen om de energiekosten de kop in te drukken, maar zijn reflecterende warmte maakt het wel stukken draagbaarder. The room is warmer than it should be, The light in there was barely there, Slip on past it to the office, To find you slumped down in your chair. De laatste His Song Is Sung ademstrijd geeft inzicht in het privéverlies van Kurt Wagner, de nadagen van het leven van zijn vader en het eindproces daar naartoe. Er zijn weinig artiesten die dat zo mooi als Kurt Wagner kunnen verwoorden en muzikaal mogen uitdragen. Ondanks dat The Bible de kilte van de altijddurende eenzaamheid als beginsel neemt, reflecteert hij dit dus wel in die genoemde warmte.

Kurt Wagner nodigt tijdens die onmogelijke corona tijdsperiode dus wel een breed scala aan gastmuzikanten uit om in teamverband die persoonlijke geloofsovertuiging verder uit te werken. Geloof in jezelf, je eigen kunnen en functioneren, de onderliggende gedachte van The Bible. En misschien heeft hij zijn liederen al zo vaak gezongen, dat men het ondertussen wel allemaal gelooft. En misschien teert hij op This (Is What I Wanted to Tell You) wel teveel op die effectenpedalen van de vocoder. De uitdaging zit hem om in die mechanische vervlakking de emotie te hervinden, en daarin is Kurt Wagner nog steeds zoekende. The Bible is weer een grote stap dichterbij die eindbestemming. Zijn eigen heilige boeklezing, waar ieder zijn eigen verhaalbelevingen uithaalt, en die bij elke verdieping nieuwe schijnbaar niet eerder opgevallen openbaringen prijsgeeft.

Is Kurt Wagner nu in de Heere? Nou, zo zwaar zou ik er niet de nadruk op leggen, hij is in ieder geval dus weer een stuk dichter bij zichzelf gekomen. His Song Is Sung behoort tot de beste Lambchop momenten, hoe waardig kan je je vader in een prachtige openingstrack eren. Toch handelt His Song Is Sung vooral over het afstand nemen van de sterfelijkheid. Tijdens het waakproces van een dierbare komen de mooie momenten vanzelf boven drijven. Vol liefde worden deze dan in een In Memoriam al op papier geschetst, terwijl je in de laatste wegtikkende uren die verbondenheid kracht bij zet door de hand van de stervende stevig vast te houden, totdat daar uiteindelijk al het leven uit wegstroomt. De dood van zijn vader levert voor Kurt Wagner waarschijnlijk de meest persoonlijke plaat op. Het aangekondigd rouwproces als startpunt, met de weg naar de intieme familiaire erfenis als emotioneel uitgangspunt.

De kamer is leeg, het lichamelijke hulsel verlaten, de blijvende herinneringen bewaken als een verlichtend aura de treurende troostende ruimte. De grijsheid van de gesloten gordijnen, met daarachter de gedempte lampen. De gemeende angst voor de ouderdom vindt hierin zijn definitieve rust. His Song Is Sung is een prachtig herfstig samenspel tussen omlaag dwarrelende piano toetsen, neerstemmig buigende mineurblazers, filmische orkestratie en een geleefd klinkende Kurt Wagner, die noodgedwongen de rol van oude wijze gezinsdrager op zich neemt. So There als de berusting van het afscheid. Uit de afgestorven tak van de familiestamboom ontwikkelt zich pril jong groen geluk. Een nieuwe hoopvolle lente met nieuw leven. We absorberen de geleerde wijsheden en geven deze aan de onbezorgdheid van de jeugd door. De liefde overwint de pijn. De pijn is wel het triggerpunt om die liefde te herbeleven. Reformerend de stilstand van het leven doorbreken en langzaam weer met de alsmaar doordraaiende wereld een worden.

De op zijn stem dragende Daisy pianoballad wordt door de eenvoudsubtiliteit van kleine onverwachte dwalingen overschaduwd en ontaardt bij Whatever, Mortal in een koortsig broeinest aan Zuid Amerikaanse jazzy trompettergeschal exotica en beantwoordende vergevingsgezinde gospelwanhoop. Prachtig hoe hij daar op het einde die ironische Kiss Of Death angst voor besmettende pandemieverkoudheid in verwerkt. Ernst vermengd met typerende morbide Lambchop humor. Het draagbaar maken van het ondraagbare. De vervlakkende ziel verlaat het vocoder vervormende A Major Minor Drag. Vervreemdend afbrekend elimineert het machinale het humane karakter, waardoor er een afzijdige observatorrol van Kurt Wagner ontstaat. Hierin keert de dood als overkoepelend orgaan terug, een uitgeknepen spons van alle menselijkheden ontdaan, zielloos voor de toereikende opende hemelpoortharpen gereedgemaakt.

Little Black Boxes is een inkijk in dat ontsnappende uitgaansleven. Kurt Wagner grijpt hierbij naar de donkere discojaren uit zijn jeugd terug. Hoe groot kan het contrast zijn. Escapisme in het nadreunen van het dagelijkse bestaan. Zo simpel hard is het leven, vergeten en doorpakken. Zelf ben ik geen voorstander van deze drastische koerswijziging, het doet afbreuk aan de ontroerende beladenheid van de openingstrack. Verder niks mis mee, heerlijke funk neuriënde baspartijen, bewogen gitaarsolo’s, retro feeling backings en opzwepende beats, de setting is gewoon een beetje gênant misplaatst.

Als het vertrouwen in de mensheid wantrouwend wordt, is de hond als trouwe viervoeter het enige betrouwbare geweten. Mooi hoe Kurt Wagner de amicale functie van dit dier zo in Police Dog Blues op de voorgrond plaatst. Zware donkerbruine seventies Isaac Hayes soul, die normaal geen kans tot slagen hebben, maar hier wel het juist gewenste effect oproept. Helemaal nieuw is deze track niet, de oorsprong is te herleiden tot de Blind Blake original, stammende uit 1929. De Lambchop benadering stelt ook het nog steeds dominerende politiegeweld aan de kaak, welke tot de trieste moord op George Floyd leidt. Kurt Wagner zet voortreffelijk een beeldende Blaxploitation sfeer neer, bijna in kinderlijke stripverhalen vertelwijze, om de triestheid van de maatschappelijke problematiek te illustreren.

Staat die blues niet aan de oorsprong van al het muzikale leed? Is een rebelse Bob Dylan niet schatplichtig aan dat inlevingvermogen verbonden en is de folk niet meer van een veelal blanke voortzetting van de eeuwenlange onderdrukking van de donkere medemens? Een schijnbeweging die hier in de verstillende countryfolk van het voorbij glijdende slidegitaar Dylan at the Mousetrap hoogtepunt een gedenkwaardig memorabel vervolg opvraagt. Het is een tikkeltje luguber hoe Kurt Wagner in Every Child Begins the World Again die andere glorieuze volksheld Hank Williams opgraaft en zichtbaar tentoon stelt. That’s Music, muziek geeft en muziek neemt. The Bible, het ontroerende testament, het geschenk dat deze nog steeds voortreffelijk functionerende zanger met zijn breed georiënteerde singer-songwriterschap aan de luisteraar schenkt.



  1. His Song Is Sung
  2. Little Black Boxes
  3. Daisy
  4. Whatever, Mortal
  5. A Major Minor Drag
  6. Police Dog Blues
  7. Dylan at the Mousetrap
  8. Every Child Begins the World Again
  9. So There
  10. That's Music