Ingetogen en (semi) akoestisch trakteert K’s Choice de luisteraars op dit tussendoortje op uitgeklede versies van recent eigen werk en een keur aan covers.

Eerder deze week maakten we op deze plek ruimte voor de DWDD Recordings cd. Waar die nog artiesten en hun voornaamste invloeden in onbevangen vorm liet horen, is in het tweede seizoen van die recordings de commercie reeds geslopen. Want gisteren zat daar op televisie Sarah Bettens van K’s Choice. In plaats van daar een cover te brengen die men nog niet van haar kende, koos ze er (heel slim) voor om een cover te pakken die net is uitgebracht op het nieuwe K’s Choice album Little Echoes. Dit in de vorm van The Pointer Sisters’ I’m So Excited. Een sterk staaltje product placement dus, die ook een introductie geeft naar de Little Echoes tournee die de komende tijd door met name België en daarna de rest van Europa trekt.

Maar goed, het paste binnen de formule, dus een kniesoor die er op let. Maar na beluistering van Little Echoes had je stiekem toch gewild dat ze een andere track had genomen, want juist die The Pointer Sisters-cover is een van de minder boeiende momenten op het album. De grote kracht van K’s Choice is altijd de combinatie tussen pakkende melodieën van Gert Bettens en het aangenaam hese stemgeluid van zus Sarah geweest. Dat was ook zo op het comebackalbum Echo Mountain zo, de eerste plaat in tien jaar van de Belgische broer en zus en hun aanhang. Waar die plaat in vergelijking met K’s Choice werk uit de jaren ’90 al wat meer ingetogen was, trekken de Bettens aangevuld met toetsenist Reinoud Swinnen op Little Echoes de rolluiken nog verder dicht en weren een aantal extra kaarsen aangestoken, voor een uiterst intiem plaatje waarop ze een flink aantal nummers van dat album herinterpreteren en daar een handvol covers en twee nieuwe tracks aan toevoegen.

De eigen nummers kunnen we kort over zijn. Die zijn in deze vorm wellicht beter dan in eerdere versies en zijn zeker nu de dagen weer korter worden en perfecte soundtrack voor herfst- en winteravonden. Zeker nummers als Come Live The Life, Killing Dragons en afsluiter 16 worden enorm opgewaardeerd. Daarmee rechtvaardigen ze deze release, die zo dicht op de oorspronkelijke release van de liedjes ligt. De covers op Little Echoes variëren kwalitatief nogal en vormen eigenlijk een beetje de zwakke schakel in het geheel. Opener Message To My Girl doet je geen moment de Split Enz versie vergeten, sterker nog, het is de versie van Neil Finn en zijn mannen die in je hoofd achterblijft na afloop. Het al genoemde I’m So Excited is het ook niet helemaal. Het mist het lichtzinnige van het origineel, maar is inhoudelijk dan weer niet sterk genoeg om een akoestische versie te kunnen dragen. Aan het andere eind van het spectrum heb je Radioheads No Surprises, dat verrassend sterk overeind blijft en daadwerkelijk een K’s Choice nummer wordt, terwijl K’s Choice met hun versie van Cannonball het origineel van Damien Rice qua sfeer en emotie wellicht zelfs overtreft.

Het siert K’s Choice enorm dat ze er niet voor hebben gekozen om Echo Mountain opnieuw uit te brengen, met deze twaalf tracks op een bonus-cd. Die route volgen veel bands (of hun platenmaatschappijen) en jaagt de liefhebbers op kosten door hen in feite tweemaal dezelfde cd aan te laten schaffen. Juist door de boel los te trekken, is er toch een aparte sfeer ontstaan rond deze cd, die vooral gemaakt lijkt als een ‘instant souvenir’ bij de gelijknamige theatertournee. Zal dan ook ongetwijfeld erg goed verkopen bij de merchandise stand, maar een heel nieuw publiek zal K’s Choice er niet mee aanboren.