Alexey Kruglov (1979) uit Moskau is een saxofonist van de jongere garde die op verbazingwekkende wijze de gehele bandbreedte van tonaliteiten, temperaturen en temperamenten, van scheuren tot lyrisch, tot zacht muzikaal overtuigend op zijn manier inzet. Hij brengt de innerlijke kracht van Garbarek, de rubato en openheid van Ornette en onbepaaldheid van Cage in een eigen universum bij elkaar en creëert op boeiende manieren momentums, transities, vergezichten, implosies en uitbarstingen in muzikaal, spiritueel en poëtisch sprekende balans. Hij is niet monomaan maar multi- en polymaan (inclusief regelmatige simultane bespeling van twee saxofoons). In dit geval gebeurt dat in een uitermate responsief trio met pianist Alexey Lapin (1966) en slagwerker Oleg Yudanov (van Jazzgroup Arkhangelsk). Kruglov is een key-player van de jongere garde die veel prijzen gewonnen heeft, ook internationaal breed heeft gewerkt en veel met andere kunstdisciplines samenwerkt. Hij creëerde bijvoorbeeld een concert-programma, Ornettocolemaniada, met verschillende poëzie-stijlen.

Opmerkelijk aan dit album: in deze muziek kom je tal van herken- bare middelen en klankkwaliteiten tegen. Echter, het gaat keer op keer op een niet verwachte manier verder, loopt keer op keer op een andere dan verwachte manier af. Impulse, het openingsstuk golft in zijn eigen systematiek van uitbarsting naar uitbarsting waarop het ruizen van rollende kiezels van Premonition, voorge- voel, volgt. Het wachten is op het moment van de uitbarsting. En dat is wat juist niet gebeurt. Het geluid van rollende kiezels sterft weg. Echoes Of Russian Metaphor is traject van kakofonische haltes maar steeds met een directe verbinding naar onderliggende melodische elementen die op verschillende manieren aangeduid worden. De muziek heeft welhaast de kwaliteit van klimatologische processen en komt steeds uit de diepte. De overgang naar en in Contemplation voert via klanken die niet uitgearticuleerde klanken naar een inkerende bijna gewijde sfeer. Ik ken geen stuk dat een dergelijke ledigheid of verhevenheid kan oproepen (zie radio). Ongewoon, bijna verontrustend hoe dit alles zo dicht bij elkaar, in flux, uit dezelfde bron voortkomt. Je zou je bijna kunnen afvragen of we hier allemaal met dezelfde speler te maken hebben. Het is geen ‘bevroren’ (klank)- beeld, geen bladgouden icoon die exotische stilte en diepte suggereert. Het album eindigt spreken met Rezume … or a try of new impulse. Van Kruglov kunnen we dus nog wat verwachten!

RADIO
concertzender – KARAVANSERAI 30 okt. 22:00-23:00: Hungry Winds – daarna ON DEMAND