De zuidwestelijke woestijnen van New Mexico vormen het ideale decor voor Netflix series over seriemoordenaars, drugslaboratoria en spaghetti westerns. Het uit Liverpool afkomstige King Hannah schrijft daar de soundtrack van een niet bestaande film gebaseerd op een niet bestaand script. Want zo voelt Big Swimmer namelijk wel aan, als een non-fictie plaat met prachtige ruwe landschapsbeelden. Als de inspiratie in het thuisland niet aanklopt, dan zoek je deze op een andere plaats op. Laten we stellen dat de zandgronden van New Mexico hetzelfde effect oproepen als de geestverruimende Desert Sessions van Josh Homme, met als grote verschil dat daar California de thuisbasis is, met aan de horizon de beroemde The Joshua Tree locatie van de gelijknamige U2 albumhoes.

Hannah Merrick heerst in het land der blinden. Ze eigent zich net zo gemakkelijk dit koninkrijk toe. Craig Whittle vergezelt haar in een dienende rol. Een dreigend uitziende gids welke in het wegdromende The Mattress tripgoth rocker de route verder uitstippelt. Als het neefje van sluipmoordenaar Cortez the Killer benadert hij je Somewhere Near el Paso onwetend verraderlijk van achteren en laat een moordend salvo aan woestijntornado gitaarpatronen op je los. Gemeen bijtend als een sluwe ratelslang, met giftige uithalen en na sissend geweld. Daar ligt zijn kracht, getemd in de handen van Hannah Merrick, gevaarlijk als hij de vrijheid benut en zich dynamisch solerend in slow motion door het epische uitgestrekte Suddenly, Your Hand heen slaat.

Slechts een enkele keer mag hij vocaal aansluiten. In het zeurderige Davey Says klinkt Craig Whittle wat onwennig, en misschien kan hij in het vervolg deze rol beter achterwege laten. Het nomade duo heeft het geluk dat Sharon Van Etten moederlijk en vertrouwd al direct in de traditionele folk en countrygospel beginselen van het Big Swimmer titelstuk hun pad kruist, en ze gedurende het titelstuk vergezelt. Misschien waant de geest van Lou Reed er ook wel rond, halverwege dienen zich psychedelische ruwe gitaarakkoorden aan, die zeker tot het betere werk van deze meester te herleiden zijn. Is het een koortsige luchtspiegeling of drijven we daadwerkelijk op de golven van de openingstrack weg. Sharon Van Etten maakt later haar rentree in het melancholisch schuivelende This Wasn’t Intentional waar ze subtiel klein de tweede stem verzorgd.

Niet alles is doordrenkt door de smerige barbecue geur van verrot vlees. Het stadse New York, Let’s Do Nothing draagt tevens de erfenis van dit Velvet Underground lid, broeierig, nieuwsgierig en dichtbevolkt. We bewandelen de uitdagende wilde kant van het leven, proeven van het leven, leven het leven. Overal kleeft die romantische nachtdieren achtergrond van het tweetal welke het liefste de kroegen bewonen aan. De lo-fi ritmische Milk Boy (I Love You) grunge herplaatst zich als identificerend geheugen bij het straatbeeld geluid van New York, Let’s Do Nothing.

Hannah Merrick bewapent zich met haar dromerige zangpartijen, hypnotiseert de aanvaller, begeert de aanvaller. Dit is voornamelijk een fraai samenspel tussen vocalen en instrument, waar de bekoelde minnaar als winnaar het strijdtoneel verlaat. Het is echt niet zo dat Hannah Merrick een wereldvocalist is. Ze benut haar gemiddelde kwaliteiten met de nodige slimme tact. Soms bijna smekend met een doorleefde countrysnik in het huiselijke John Prine on the Radio, dan weer in een verhalende stadsdichteres rol, mijmerend Suddenly, Your Hand folky en controlerend standvastig in Lily Pad. Big Swimmer voldoet aan de I’m Not Sorry, I Was Just Being Me verwachtingen. King Hannah kijkt niet afkeurend tegen de wijze raad van de recensist aan en wijkt dus begrijpelijk naar de Verenigde staten uit.