Het Amerikaanse duo King Hannah, bestaande uit inderdaad Hannah Merrick en Craig Whittle, zal de originaliteitsprijs niet winnen, Beïnvloedt door sensuele rock uit de jaren 90 (denk aan PJ Harvey in haar Dry-periode) hebben we het al eens eerder gehoord. Maar dan gaan er weer andere genre-elementen in de blender. Zo zijn ze ook niet vies van een snufje southern gothic/altcountry die een prima thuis had kunnen vinden op het Bloodshot Records label en hebben de herhalende gitaarlijnen ook wel iets met de bluesy groove van Junior Kimbrough. Wat zegt u, het duo komt uit Liverpool, UK? Nou verrek, inderdaad ja. Ach, die zin over dat ‘Amerikaanse duo’ laten we gewoon staan, ja? Niemand wie het merkt als ze de cd beluisteren…

Het duo ontmoette elkaar bij toeval in de pub, waar ze werkten. Een aantal jaar eerder wist Whittle al, “met die vrouw wil ik een band beginnen,” toen hij haar hoorde zingen op een talentenjacht. Het idee van King Hannah bestond dus al eerder dan de act zelf, die dus als een toevalligheid alsnog is ontstaan. Toch laten ze op I’m Not Sorry, I Was Just Being Me de zelfverzekerdheid en nonchalant comfortabele sound horen van een band die al tientallen jaren met elkaar speelt. Om die chemie en duidelijk eigen sound eventjes uit de mouw te schudden op je debuutalbum is knap.

De al eerder genoemde sound is daar verantwoordelijk voor: met minimale middelen maximaal resultaat. Zanderige gitaarpartijen dreunen vaak herhalend door, om er zo af en toe een bluesy lick in te gooien. Breed uitwaaierende uitbarstingen dreigen, maar zijn er slechts sporadisch. Toch piept en knarst het, dat rauwe randje is er altijd. Ook de doffe drums, die niet meer doen dan nodig. De rest ligt voornamelijk op de schouders van Merrick als gitarist. Zij roept een nachtelijke sfeer op. Rokerig, zwoel, plakkerig. Herinnerend aan fluorescerende 80’s Neo-noir, maar wel met een zuidelijk Amerikaans alt-country tintje. Nogmaals, ze komen wel degelijk uit Liverpool – Hannah oorspronkelijk zelfs uit Wales. De momenten dat Whittle (mee)zingt wordt het gelijk iets meer poppy. Zoals op het niet vooruit te branden duet I’m Not Sorry – in dit geval positief, de lamme sfeer is heerlijk.  Veel catchy refreintjes en aanstekelijke melodieën zal je niet vinden bij King Hannah. Het is een echt sfeeralbum geworden. Minimaal en kaal. Door dreunend en monotoon. Maar voor hen die niet opgeeft, zijn dat nou juist de eigenzinnige kwaliteiten van dit King Hannah. Mooi!