De albumtitel is treffend: Waiting Game verschijnt zes jaar na het laatste album van Junior Boys, Big Black Coat. Dat was een prima plaat, al voegde het album niet zo gek veel toe aan de fijne, gestileerde electropopalbums die de Candadese band in de voorgaande twaalf jaar had uitgebracht.

Deze zesde langspeler kwam tot stand in de studio van Jeremy Greenspan in Hamilton, Ontario. Zijn muzikale wederhelft Matt Didemus kwam over vanuit Berlijn om zijn bijdrage te leveren, al bleef Waiting Game in de praktijk toch vooral een project van Greenspan die hiermee zijn vernieuwde studio, grotendeels tijdens lockdowns, volledig kon leren kennen en benutten.

Waiting Game blijkt een opvallend ingetogen en beheerste plaat, zelfs voor Junior Boys begrippen. Het is een plaat met spaarzame beats, voor een flink deel instrumentaal en gemaakt om ook op een lager aantal decibellen van te kunnen genieten. De instrumentale openingstrack Must Be All the Wrong Things kringelt als verlichte rook door een donkere kamer. Opvallend en bepaald geen inkoppertje. Hierna is single Night Walk wel vocaal maar qua sfeer sluit deze track nog goed aan op zijn voorganger.

Pas met Thinking about You Calms Me Down kruipt er wat van de ‘oude’ Junior Boys in. Snelle praatzang in een intiem maar glossy landschap met veel ambiance. De heldere, glinsterende pieken tillen deze song boven de rest van het album uit. Yes II laat gastvocaliste Alanna Stuart als tweede stem horen. Zoals vaker zijn de vocalen op deze track bewerkt, echter niet op de irriterende wijze van veel grote radio- en streaminghits. Wat dat betreft blijft Junior Boys gelukkig zijn eigen koers varen. Via een bonte mix van fraaie geluiden belanden we in buitenaardse sferen die Dum Audio inleiden. Een zweeftocht door het heelal, met alien voices in het Latijn.

De muziek van Junior Boys heeft die verfijnde elegantie en nachtelijke sfeer waar Pet Shop Boys en The Blue Nile in het verleden nog wel eens mee kwamen. Daar kun je nooit genoeg van hebben natuurlijk, al is Waiting Game met ruim 35 minuten en een paar korte tracks/interludes nog wat mager. Gelukkig serveert het duo met Samba on Same (met op saxofoon Colin Fisher, bekend van Caribou) nog een rustgevende parel en sluit Junior Boys bevredigend af met de fijne titeltrack vol warme keyboardklanken. Ook hier weer sax op het menu. Het is geen yacht pop of cocktailmuziek want daarvoor is Junior Boys te eigenzinnig en te weinig expliciet. Gelukkig maar. Dit veelbelovende, vernieuwende en bij vlagen wonderschone album laat hier en daar nog wat te wensen over maar het kan wel degelijk de opmaat naar een mogelijke klassieker binnen het oeuvre van Junior Boys zijn.