Wie dacht dat Mayer heden ten dage nog steeds een populaire hipster is, heeft het mis. De 35-jarige gitarist heeft binnen een tijdsbestek van tien jaar volledig het roer omgegooid en speelt tegenwoordig country en americana.

Het inmiddels zesde studioalbum heeft ditmaal geen sterallures en egotripperij. Verwacht dan ook geen sensationele gitaarsolo’s, cholerisch drumwerk en vurige basnoten. Mayer pakt met Paradise Valley niet groots uit, maar produceert met kompaan Fageson een ingetogen en luchthartig album. De plaat klinkt wat frisser dan voorganger Born And Raised, heeft een uitzonderlijk ontspannen sfeer en is rijkelijk gevuld met ronde zachte klanken van akoestische gitaren, een pedalsteel en gierende lesliespeakers voor een excellente western ambiance.

Paradise Valley is grotendeels ingedeeld met vredige ballades. Een volstrekt legitieme keuze, alleen gaf Mayer ooit aan dat het geen Born And Raised ‘plus’ mocht worden. En dat is het uiteindelijk juist wel geworden. We horen wederom dezelfde ritmes, kleuringen en instrumenten. Mayer en Fageson maken met dit album daarom ook weinig onderscheid vergeleken met het vorige album. Zo zouden tracks als Queen Of California, If I Ever Get Around To Living en Walt Grace’s Submarine Test (January 1967) ongetwijfeld ook op Paradise Valley kunnen staan. Daarmee verrast het album niet en drijft Mayer wederom in dezelfde roes.

Paradise Valley is geen ijzersterke plaat geworden, toch heeft Mayer zijn duidelijke visie kunnen volgen gedurende de opnames. Zo komt de singer-songwriter met Call Me The Breeze, een krachtig eerbetoon aan de onlangs overleden J.J. Cale. Een aangrijpende cover die excellent is uitgevoerd in een J.J. Cale-flow. Aan muzikale kwaliteit niets te klagen, maar wat betreft de indeling van het album loopt het niet helemaal zoals het hoort. Om een voorbeeld te noemen horen we zo midden op de plaat Mayer’s eerbetoon, daarna een liefdestrack gevolgd door het breekbare I Will Be Found (Lost At Sea) dat wordt afgelost door het ultra vrolijk gestemde You’re No One ‘Till Someone Lets You Down. Vergelijk het met een automatische shuffle die alle tracks door elkaar afspeelt. Het album worstelt hier en daar met een logische volgorde van tracks.

Paradise Valley is gezien Mayer’s oeuvre een gewaagde stap voorwaarts, maar scoort niet met originaliteit. Het album is wat dat betreft te vergelijken met een boek met een deugdelijke introductie, maar zonder vermakelijk epiloog.