De Duitse jazzpianist Joachim Kühn heeft in wezen niets meer te bewijzen. De oude wijze man met grijze haren werkt op Love & Peace, de opvolger van Beauty & Truth, samen met Chris Jennings en Eric Schaefer, zijn New Trio.

Een blik op de tracklist leert ons dat het vooral Kühn zelf is die voor het merendeel van de hier gepresenteerde composities instaat. Verder: een legendarische sixties bluesrockband (The Doors met een vrijwel onherkenbaar The Crystal Ship), een ogenschijnlijk verdwaalde Rus (Mussorgsky) en een jazzlegende/improvisator extraordinaire (Ornette Coleman). Doe daar nog wat solospotjes bij voor respectievelijk Schaefer (het elegische Lied Ohne Worte No. 2) en Jennings (het folky Casbah Radio) en klaar is kees.

Op dit album wordt de edele kunst van het jazztrio beoefend. Dat levert een mooi klinkend album op, maar echt koud bij het nekvel pakken doet het helaas niet. Daarvoor lijkt het allemaal teveel te steunen op routines en automatismen. En als er nu echt een iets is waar we het niet zo voor hebben, dan is het musiceren op automatische piloot. Dit album rolt dan ook zo uit de vingers van dit ‘New’ trio. Schijnbaar moeiteloos, zonder enige vorm van wil of drive.

Toch zit er in Kühn naar eigen zeggen nog steeds heilig vuur. Samen met zijn ‘New Trio’, zijn metgezellen Jennings en Schaefer die de rol van Jean François Jenny – Clark en Daniel Humair opnemen trekt Kühn erop uit om samen nieuw terrein te ontdekken. Zo krijg je stukken waarin het door de Duitse veelgelauwerde pianist geleid trio volop doet verstaan dat het de vrije jazztraditie volledig in de vingers heeft, maar vooral heldere composities wil brengen die het moeten hebben van haast zingende melodieën. Je hoort een vrijheid waar de groep zich volop van bedient. Flexibel spel en creativiteit bedwingen elkaar en zijn terug te vinden in nieuwe stukken waarin iedere speler een gelijk aandeel heeft.

Verder beroept dit trio zich ook op de rol van het toeval. Zo werd Barcelona-Wien gepend tijdens een vlucht tussen die twee steden en ontstond Mustang na een droom over wilde paarden. Ondanks de jazzinsteek zoekt de groep ook klassieke invloeden zoals Mussorgsky op evenals iets recentere zoals The Doors. Daarmee lijken Kuhn & co te zeggen dat hun roots zowel in het verleden als in het heden liggen. Dit trio lijkt op Love & Peace gedreven door de wil er echt iets van te maken, maar slaagt helaas niet volledig in dit opzet. Daarvoor voelt het album net iets te doelbewust ‘vrij’ aan in toon. De oude jazzpianist klinkt zoals verwacht met zowel vingervlugge passages als meer ingetogen spul.