Hunter Complex brengt alweer twaalf jaar tot de verbeelding sprekende synthpop uit. Met de albums Heat (2013) en vooral Open Sea (2019) vond creatief brein Lars Meijer zijn beste vorm, iets wat hij met Dead Calm And Zero Degrees vasthoudt: instrumentale, filmische synthesizermuziek met pop appeal die de klok 30, 40 jaar terugzet maar die zich niet gemakkelijk laat vergelijken met specifieke bands. Dit vierde album komt uit bij Burning Witches Records, eerder materiaal kwam uit bij Narrominded en Death Waltz.

‘A refreshing blast of epic open space and industrial mechanics’, aldus het persbericht eerder dit voorjaar. Eigenlijk somt dit deze plaat perfect op en zou je het hierbij kunnen laten, maar laten we Dead Calm And Zero Degrees toch nog even nader beschouwen.

Het album is eigenlijk de tweelingbroer/zus van Open Sea. De nummers op de albums kwamen grofweg in dezelfde periode tot stand en zijn thematisch gezien ook aan elkaar gelinkt. Dit wordt subtiel onderstreept door het afsluitende nummer op de nieuwe plaat, Star Crash. De beats blijven lang weg maar dan zwelt het nummer aan tot epische proporties, een ware finale. Aan het einde horen we regen vallen; precies het geluid waarmee voorganger Open Sea opent.

De muziek op Dead Calm And Zero Degrees is onmiskenbaar Hunter Complex, al klinken de nummers wellicht net weer even wat rijker dan voorheen. Het levert mooie cinematografische synthpop op zoals opener Dead Calm, die door fijne extra laagjes een doeltreffende dynamiek meekrijgt en Hot Streets, dat met zijn langgerekte klanken een rustpunt vormt. Ook June Gloom, met zowaar wat stemsamples, is een relatief rustige track, al gaat het tempo hier en daar wel omhoog.

Hunter Complex geeft zijn nummers regelmatig een stevige basis mee: de dikke baslijnen van Blue Tornado houden deze koele, ijzig blauwe track aan de grond. We Fly At Dawn kent een relatief zware ritmetandem die een tegenwicht vormt bij de klassieke, verheven toetsenklanken. De uitloop van de track laat een straffe (pool)wind horen; het is niet de eerste keer dat het tweede gedeelte van de albumtitel zich opdringt. Fragile Flyers is een straffe track waaroverheen mooie schakeringen zich aftekenen, als een versneld voorbijflitsend noorderlicht. Mooi hoe pittige beats en percussie hand in hand gaan met geestverruimende klanken.

Dead Calm And Zero Degrees klinkt vertrouwd maar blijkt na een aantal draaibeurten toch weer net even anders te klinken dan zijn voorganger Open Sea. Het zijn twin records, dat is duidelijk. Maar elk met een eigen signatuur. Wat beide platen in ieder geval gemeen hebben is dat ze ronduit sterk zijn. Zoals gezegd, met Dead Calm And Zero Degrees blijft Hunter Complex ‘op niveau’.