Als alle zekerheden wegvallen en het Spaanse band Hinds met de nodige tegenslagen te maken krijgt is het tijd om te relativeren. Waar sta je in het proces als de platenmaatschappij weinig vertrouwen biedt en je hard op de plavuizen laat stuiteren. Kernleden Ade Martin en Amber Grimbergen nemen schuifelend afscheid en ook het managementteam gebruikt deze noodgedwongen langeafstand termijn om Carlotta Cosials en Ana García Perrote in het diepe te gooien en kijken van de zijlijn toe hoe ze worstelend boven komen drijven. De nodige bandwisselingen leveren uiteraard ook een veelvoud aan stijlbreuken op, het is de kunst om daar vanuit een eigen sound te creëren. Sterker nog, blijkbaar ligt in het gemis juist hun kracht.

En dat doet het duo dus, ze hebben geleerd van het verleden en herpakken zich. Nu is het een ernstige bezigheid die ze met beide handen aangrijpen. Het kneuterige onbeholpen Leave Me Alone debuut was vooral schattig opruiend. Lekkere lo-fi garage punkrock met hier en daar wat postpunk uitspattingen. Een beetje nonchalant druggy, maar verder niet zo bijzonder. Bij opvolger I Don’t Run leggen ze de nadruk op de surfrock en op het tijdens de coronadagen verschenen The Prettiest Curse wijken ze naar de swingende discofunk uit.

Hinds komt uit het zonnige Madrid, en ze verloochenen nog steeds hun roots niet, al nemen ze The Prettiest Curse wel in Londen en New York op. Het is een bewuste keuze om voor Viva Hinds twee Spaanstalige nummers op te nemen. Van dit patroon wijken ze dus bij de voorganger af, nu is deze nationale trots wel weer aanwezig. Mala Vista staat voor het einde van een donkere periode, er is weer zicht op vooruitgang, de duisternis overwonnen. En Forma is de grote schoonmaak, en sluit met de rommelige voorgangers af. Dit is exact het punt waar Hinds zich op dit moment bevindt, zelfverzekerd en doeltreffend.

Door de connecties in de scene leggen ze contacten met Grian Chatten van Fontaines D.C., het hedendaagse boegbeeld van de huidige generatie. Ook Beck die altijd dwars tegen de stroming invaart en daardoor iets unieks in de jaren negentig neerzet, kruist hun pad. Je kan het slechter treffen, zeker als deze twee smaakmakers de belofte nakomen en samen met het tweetal de studio induiken en ieder een song aanleveren.

De jaren tachtig synthpop plaat Hyperspace is toch wel een misstap tussen het oeuvre van Beck, die vervolgens slechts als gastmuzikant bij recent werk van The Black Keys en Orville Peck aanwezig is. Gelukkig is zijn Boom Boom Back aandeel ouderwets prettig, en zijn herkenbare luie funky beats hier geheel op de juiste plek. Met zachte vrouwenzang introduceren ze Grian Chatten die hier op Stranger met zijn vocalen overduidelijk naar het intieme Chaos for the Fly solodebuut teruggrijpt. Het is net wat beeldender, met een kalmerende visie en oh zo prettig in het gehoor. Het zijn de twee parels op Viva Hinds, een meerwaarde welke zo positief uitvalt.

Superstar is de keerzijde van de roem. Vrienden verdwijnen omdat je continu op reis bent en aan verplichtingen moet voldoen. Het is de overlevende arrogantie om je in het artiestenwereldje staande te houden, terwijl je diep van binnen beseft dat het geen rooie cent oplevert. Eind van de maand klop je bij ouders aan met de vraag of ze financieel kunnen bijschieten, omdat de huur betaald moet worden. Dit is het deel van het romantische muzikantenleven wat men liever voor de buitenwereld verborgen houdt.

Hinds is nog steeds uitbundig speels, maar dan minder chaotisch en meer jaren tachtig new wave. Ze vertikken het om deprimerend zich in een donker hol af te sluiten en verven bij Hi, How Are You? de pastelruimte lichtblauw. The Sky Is The Limit, maar die moet je wel zelf inkleuren. Natuurlijk hebben ze de rauwe uitbarstingen niet helemaal verleerd, het klinkt net een tikkeltje toegankelijker en vooral melodieuzer. Hi, How Are You? zou zich prima tussen de vroegere jeugdige Throwing Muses platen thuis voelen. Bon Voyage, en dat is het zeker, een prettige reis, een trip minder langs de afgrond dan op de eerdere platen. Alleen jammer dat ze de Viva Hinds release niet in de voorzomer plannen.