Het duo Martin Harley en Daniel Kimbro kwam eerder uitvoerig aan bod in de recensierubriek van Written in Music, het Trans Atlantische verbond wordt uitgebreid met Sam Lewis, een singer-songwriter die in Nashville resideert. Daar kwamen de drie heren samen in de Wow en Flutter studio. Op het titelloze album komen de invloeden mooi samen. Kimbro’s Appalachen roots, de countryfolk van Lewis en  de avontuurlijke, eclectisch georiënteerde blues van Harley versmelten in verfijnde Americana.

Spontane, akoestische sessies welden op na lekker keuvelen op de backporch van Sam Lewis in Nashville. Die ontspannen sfeer klinkt sterk door. Lewis fijne picking en de snerpende  slides van Harley’s stokoude Weissenborn gitaar worden ondersteund door dartele oprispingen van Kimbro’s baskist in Grey Man. Afwisselend komen de muzikanten op het vocale voorplan, telkens ondersteund door fraaie harmoniërende zang.

Humor is nooit ver weg in songs als Neighbours en het jodelende, naar zonnige  eilanden lonkende Cowboys in Hawaii, zelf een song als Creepin’ Charlie, over een onbetrouwbare vriendin ontsnapt niet aan een luchtig, relativerend toontje. Zo huppelt het trio verder op goed geluimde ragtime tonen met Good Guy. Het in prachtige harmonie gebrachte Rosary is even een melancholisch moment terwijl het moeilijk stilzitten is op  de exotische ritmiek van Who’s Hungry. Het verstilde Tokyo herinnert enigszins aan James Taylor in minder diepzinnige momenten.

Op de vrolijke countryblues en snerpende slides van What To Do schuifelen we stilaan naar het einde. Is het de relaxte benadering of een soort  telepathische verbondenheid? Dit getalenteerde trio levert met een dozijn voortreffelijke songs een warm te koesteren werkstukje af, het perfecte vaccin tegen neerslachtigheid, geenszins overbodig in deze harde tijden.