Het is mooi als bands en artiesten zich ontwikkelen en als je dat kunt horen aan hun nummers of, zoals in dit geval, aan de hand van hun langspelers. Het is helemaal mooi als die ontwikkeling zich op meerdere vlakken lijkt te voltrekken. En dat is nou net precies wat er gebeurt met inmiddels de derde langspeler van Hark! en Co. Harke Jan van der Meulen had zich al op R.L. Stevenson en op My Treasures bewezen als zeer geslaagde muzikale vormgever van gedichten van Robert Louis Stevenson, waar hij composities voor schreef die hij voorzag van fraaie zanglijnen in een heel herkenbaar klankbeeld.

Een klankbeeld waarin hij klassiek, invloeden van zijn helden uit Liverpool, indie invloeden wist te combineren met een grote mate van bevlogenheid, eigenzinnigheid, springerigheid, taalspel en, ja, een vleug singer songwritergevoel en dat geheel bracht hij met zijn eigen Hark! en Co. En steeds, steeds wist Harke Jan al stemmen aan zijn albums te verbinden die de albums nog wat extra’s wisten te geven, met als misschien wel het aller fraaiste hoogtepunt in de vorm van My Kingdom van zijn laatste album; zeker als je hier er nog even van geniet.

De gave die Harke Jan heeft om Engelse poëzie in liedteksten om te zetten, is er een om te koesteren. Je hoort aan alles zijn liefde voor de taal, voor de oorspronkelijke teksten én tegelijkertijd weet hij er steeds fijne zanglijnen van te maken in nummers die steeds nadrukkelijker zijn handelsmerk uitdragen. De klassieke invloeden nooit weg door de klanken van viool, cello en piano én juist soms ook versterkt door de zanglijnen, vinden steeds meer hun weg in liedjes die in het hier en nu horen.

Het fijne openingsnummer The Valley Of Unrest met opnieuw Jelle Paulusma neigt misschien nog wat meer naar het verleden, naar klassieke invloeden, met de heerlijke viool van Josje ter Haar, cello van Brendan Conroy en de teruggekeerde piano nu bespeeld door Lineke Lever, maar het springerige stuiteren van Eulalie met zijn uitbundige bas en gitaar, bespeeld door Michiel Nijenhuis die ook het album produceerde en met fijne zang van Harke en Vera van der Poel staat helemaal in het hier en nu. Het is een nummer dat echt een oorwurm is en waar je je van kunt voorstellen dat het live helemaal knalt. Geweldig hoe het nummer losgaat, zij het kort, na het aftellen door Harke Jan en Vera. En die reprise… Heerlijk!

Verrassing, verwondering, afwisseling, dat is wat de afdronk is van veel van de muziek van Harke Jan. Net nog gevloerd door de oorwurm die Eulalie is en je wordt vervolgens in vervoering gebracht door het zeer mooie A Dream Within A Dream. Vera van der Poel past uitstekend in deze zeer fraai gearrangeerde en al net zo fraai uitgevoerde compositie. De keuze voor de meerstemmigheid én het inzetten van de instrumentatie brengt al iets extra’s. Als je dit beluistert, dan kun je tot de conclusie komen dat componeren én vervolgens je composities in het echt beluisteren, met jouw arrangementen wel een zeer verrijkende ervaring moet zijn. Je hoeft je ogen niet te sluiten om je aan een koninklijk hof te wanen, waar dit net tot gehore wordt gebracht. Genieten!

Die al genoemde afwisseling, het eigenzinnige, dat merken we ook als Evening Star klinkt. Gezongen door Hans Croon, de stem van The Dutch klassieker This Is Welfare die ook nu nog net zo de aandacht met zijn zang weet te vragen als destijds. Een mooi voorbeeld ook van hoe Harke Jan zijn composities maakt. Luister naar de zanglijnen, luister naar hoe Harke Jan de muziek hen laat omlijsten. Hoeveel plezier beleeft hij als hij achter zijn Atari 1040 STE de muziek componeert, met de teksten in beeld en de sprong maakt van tekst naar muziek? Ook The Happiest Day roept dat op. De taligheid vangen, muziek laten aansluiten erbij. Misschien voelt het bij dit album allemaal wel het meest uitgebalanceerd van de verschillende albums.

To The River brengt een tijdloze reis in beeld. Zo voelt het. Hoe mooi is hier de stem van Ricky Koole? Een geweldige keuze van Harke Jan om haar hiervoor te benaderen. Een nummer dat uitgesponnen voelt en dat zich eenvoudig in je hart weet te nestelen als sfeervolle muziek je weet te raken. Orbitus is een mooie instrumentale compositie die andermaal de veelzijdigheid van Harke Jan illustreert. Een fijne verrassing. En dat geldt voor het hele album. De eerder genoemde composities maar ook de wat ruigere en tegelijkertijd melodieuze benadering van Eldorado, het door Michiel Nijenhuis gezongen The Lake, het verstillende en zeer fraaie Song, het sterke To One In Paradise en het mysterieuze en vervreemdende Silence.

Geen beperkingen, geen concessies, de muziek makend die hij wil maken, met zijn eigen Hark! en Co. Dat is wat je nadrukkelijk beluistert op deze nieuwe langspeler. Je zou misschien verwachten dat een album met als thematiek werk van Edgar Allan Poe alleen maar gedrenkt zou zijn in donker, dat is in de muziek niet steeds zo waarneembaar; al is het donker vaak verankerd neergeschreven in de teksten van Poe. The Valley Of Unrest geeft je niet een verstoord gevoel, terwijl het het lied wel handelt over een begraafplaats met overleden soldaten. En terwijl Evening Star een ode is aan de avondster, klinkt daar een zekere droefheid in door. Tegelijkertijd, het is niet zo dat we hier te maken hebben met een album overladen met uitgelaten stemmingen: dat zou het andere uiterste zijn.

Het is een album geworden met een heel uiteenlopend karakter, met de van Hark! en Co inmiddels bekende eigenzinnigheid, met een fijne mengeling van composities meer verankerd in een wat verder verleden én andere nummers die zich meer als ‘van hier en nu’ laten duiden. En afwisseling in instrumentatie, meer, zo lijkt het dan voorheen. De gitaar prominenter, soms wat vuiger zelfs, doorklinkend dan op eerdere releases. Het springerige, de variatie, ja, dit past Hark! en Co als een oude warme jas.

De Stevenson-albums waren al sterke albums die duidelijk maakten hoe zeer Harke Jan thuis is in het verklanken van gedichten uit het Engels. The Playful Maziness Of Art maakt duidelijk dat er nog groei nog mogelijk was; de variatie in de nummers voelt heel erg natuurlijk, alsof Harke Jan zich meer nog dan voorheen meester maakte van de teksten én nog meer in tijdongebondenheid zijn stempel op de muziek drukte. De afwisseling, dat is het, tussen de nummers, is er heel erg vanzelf. Daar komt bij: het album voelt alsof er met heel veel plezier aan gewerkt is -weer klinkt hier het geweldige Eulalie– en dat geeft extra cachet aan het album.

De mooiste van Hark! en Co tot nu toe dan? Het veelvuldig draaien nu werpt zijn vruchten af: het is een erg mooi album geworden én het voelt het meest af, het meest gerijpt van ze alle drie. Het is Hark! en Co gegund dat het album de nodige aandacht mag oogsten. Op deze wijze muziek maken, afwijkend van de norm en een eigen geluid presenteren, dat is niet velen gegeven. Wanneer je je in je muziek zó weet te ontwikkelen en wanneer je van langspeler tot langspeler blijft boeien, je publiek blijft uitdagen, dan ben je meer dan goed bezig! The Playful Maziness Of Art is opnieuw een pareltje van Hark! en Co. Van voor tot achter genieten én erg aansprekend, zeker wanneer je hart sneller slaat bij muziek die zich verre van gebaande paadjes laat weerklinken.

Wil je al wat nummers van het album beluisteren of het album bestellen? Bezoek dan: http://harkejan.nl/wp/. Als je de albumpresentatie wilt meemaken, die vindt zaterdag plaats in Theater De Roode Bioscoop in Amsterdam.