Het bijna euforisch aangekondigde vervolg op het ¡HIER! besproken ¡Uno! van Green Day biedt meer van hetzelfde en valt naar alle eerlijkheid daardoor een beetje tegen. Niet omdat het een slecht album is, maar omdat de verwachtingen niet worden ingelost.

Green Day zou zich namelijk tijdens de opnames in een creatieve piek hebben bevonden en lekker hebben geëxperimenteerd met geluiden die we nooit eerder van hen hoorden. Nu hoorden we daar op ¡Uno! wel vlagen van en dat deed verwachten dat die lijn op ¡Dos! Wat extremer doorgetrokken zou worden. Maar Green Day lijkt exact de andere kant op te gaan. De dertien tracks op dit album zijn ‘vintage Green Day’ volgens het boekje. Geen progressie, terug naar de dagen van de doorbraak midden jaren ’90. Dus punkrock met vleugje surf en her en der wat ska.

Los van het terugvallen op het eigen geluid, bekruipt de luisteraar nog regelmatig het ‘waar ken ik dit toch van’ gevoel. Green Day refereert op ¡Dos! al dan niet bewust naar sixties popklassiekers van The Zombies, The Hollies en zelfs The Beatles en het meest opzichtig naar The Clash in de track Nightlife. Overigens met stip het meest sterke nummer op ¡Dos!, dat verder vooral heel degelijk is. Slecht is het zeker niet, daar zijn de heren door de wol geverfd genoeg voor. Maar de creatieve piek waar ze de mond zo vol over hadden en die de aanleiding van en trilogie aan albums zou geweest zijn had gewoonweg meer doen vermoeden. Over een week of drie komt ¡Tré! alweer uit. Benieuwd of daarop de revanche te horen is. Anders gaat het hele ¡Uno! ¡Dos! ¡Tré! project de boeken in als tegenvaller van het jaar.

Green Day – ¡Dos!

1. See You Tonight
2. Fuck Time
3. Stop When the Red Lights Flash
4. Lazy Bones
5. Wild One
6. Makeout Party
7. Stray Heart
8. Ashley
9. Baby Eyes
10. Lady Cobra
11. Nightlife
12. Wow! That’s Loud
13. Amy