Wat een mooi trio heeft de Italiaanse pianist Giovanni Guidi toch al jaren met bassist Thomas Morgan en drummer João Lobo.  En wat fijn dat op hun nieuwe album daar de geweldige tenorsaxofonist James Brandon Lewis aan toegevoegd is: die toevoeging brengt nog meer rijkdom in hun sound!

Het trio dook in augustus vorig jaar de studio om daar samen met Lewis vier nieuwe Guidi composities, een traditional, een American Standard en een gezamenlijke compositie op te nemen: A New Day. De vrije sound die het trio vanaf het begin van samenwerken had, past Lewis uitstekend.

Lewis, die hier zijn ECM debuut maakt, werkt zich langzaam aan op tot de toppen van de jazz met belangwekkende albums. Zijn vrije keuzes in wat hij wil opnemen brengen met zich mee dat het geen rechte lijn omhoog is: tegelijkertijd laat zijn geweldige spel met elk album steeds weer grote progressie horen. En zijn oeuvre is even divers als rijk.

Zijn bijdragen aan A New Day zijn fascinerend. Vele stukken zijn puur het trio maar als hij dan op Only Sometimes (de gezamenlijk geschreven track) in de ruimtelijke sound van het trio binnenkomt is zijn spel gelijk zo intens dat het de compositie een volledig andere kant opduwt.

Guidi is een geweldig pianist met een fraai eigen geluid die in de altijd geweldig inspirerend klinkende Morgan en Lobo geweldige muzikale compagnons heeft. Hun sound is immer ingetogen en open met voor elk instrument veel ruimte. Het  avontuurlijk spel van deze mannen spelen krijgt daardoor in deze samenstelling veel warmte en emoties mee.

A New Day is een prachtig album dat met de tradional Cantos Del Ocells, in kwartetvorm, gelijk fantastisch begint met gloedvol spel, daarna met To A Young Student en Means For A Rescue het avontuurlijke trio in volle glorie laat horen. Met het eerder genoemde Only Sometimes en het al even overweldigend mooie Luigi (The Boy Who Lost His Name) in kwartetvorm en de in trio gespeelde en fascinerend haast onherkenbare versie van My Funny Valentine al even groots en overtuigend.

Het wonderlijk mooie Wonderland met een prominent aanwezige Lewis sluit het album meesterlijk af. Een stuk dat alle vier de muzikanten nogmaals glorieus laat horen en je, zoals de beste jazzalbums, doet verlangen naar de live optredens die deze mannen maar snel naar onze lage landen moet brengen.