Future Suns omschrijft zichzelf als een trio op aarde gestrande ruimtereizigers die electro-indierock maken. De drie ‘aliens’ huizen in de menselijke hosts Simian Crease, Reyna en Scurio. Aquarius is het derde album van deze band die zijn basis heeft in het Noordwesten van de Verenigde Staten maar die met Scurio een Nederlandse inbreng kent.

Aquarius is een album dat een waarschuwing in zich draagt. Het is een ‘cautionary tale‘ en is als zodanig duidelijk het product van zijn tijd; achterliggende thema’s zijn de bedreigde aarde en de mensheid die in een machtsstrijd om ‘de waarheid’ is verwikkeld. De muziek van Future Suns kent zoals gezegd een elektronisch karakter, is soms licht industrieel, dan weer wat meer poppy maar over het geheel genomen indringend, druk en stevig. De verwarring en de vernieuwing, de afbraak en de onrust die de jaren tien toch wel hebben gekarakteriseerd komen zeker terug in de multi-vocale muziek van Future Suns.

Mothers teach your children, creation comes with a price klinkt het – puur en zuiver – aan het begin van de electrorocker – en single – Mastodon, een noeste track die zijn naam eer aan doet. Mannelijke en vrouwelijk vocalen, zwaarder en lichter, creëren een prikkelende dynamiek. In het traag pompende Bird Bones laat de band wat meer ruimte toe, zeker in vergelijking met de voorgaande tracks The Universe en Third Eye Antennae. Eerstgenoemde doet soms wat denken aan de bands die rond, pakweg, 1984 de stevige elektronica omarmden – een associatie die op andere momenten ook opgeld doet. Laatstgenoemde is een vrij uitputtende, confronterende exercitie.

De single Orangutan, halverwege de plaat, is speels maar heeft een donkere ondertoon. Originele wendingen geven deze noisy electropop/rock een frisse injectie. Het hieropvolgende Terrible Terrible Things is de ‘hit’ van Aquarius: verontrustend, apocalyptisch maar ook pakkend en meeslepend. In de kakofonische uitloop ontwaren we zowaar wat flarden Nederlands.

De resterende tracks zijn wat meer uitnodigend, wat opener. Minder dwingend ook, maar dat is geen nadeel na de voorgaande auditieve confrontaties. De boog staat op Vultureman overigens nog steeds continu gespannen en Planet Aquarius is nog steeds stevige electropop/triphop. Ook het afsluitende On The Moon, waar popsferen heersen, heeft nog de nodige (tekstuele) kartelranden. Schijn bedriegt dus enigszins. Maar ja, Aquarius is zoals gezegd een album met een waarschuwing, dus blijft dit opvallende werk tot het einde toe toch een beetje zwanger van onheil.