Multi-instrumentalist en bezige bij Franz Nicolay (speelt onder andere piano, accordeon, mandolin, banjo en mondharmonica) ken je wellicht van bands als The Hold Steady, Guignol, Mischief Brew of het punkcabaret World/Inferno Friendship Society en anders onthoud je misschien zijn gekke snor of expressieve gezicht. Deze man heeft nu zijn derde soloplaat gemaakt (Major General en Luck And Courage kwamen in 2009 en 2010). Do The Struggle bevat tien liedjes en tussen elk lied een intro of intermezzo die de cd tot één groot luisteravontuur maakt. De tussenstukjes zorgen er ook voor dat elk lied extra aandacht krijgt omdat ze op zichzelf lijken te staan.

Nicolay opent de nieuwe cd met een volklied dat de voetjes van de vloer krijgt in elke Ierse pub. The Hearts Of Boston is vrolijk, snel en bevat alle ingrediënten voor een Iers feestje: snelle accordeon, koortje, geklap en tingelende tamboerijn.

Na een kort intermezzo (van een vastlopend bandje?) volgt titelsong Do The Struggle. Op de cover is een mier op angstaanjagende grootte te zien die nogal in de knoop zit. Dit lied lijkt de achtergrondsong voor de worsteling van het arme beest(je). Nerveuze accordeon, roffelende drums en de aanzwellende zang van Nicolay maken ook dit lied erg dansbaar.

Ook na dit lied volgt een kort intermezzo waarna dramasong Did Your Broken Heart Make You Who You Are geen terughoudendheid kent. Frankie Stubbs’ Tears (poppunk) en The Migration Of The Cuckoo zijn melancholieke en komische liedjes tegelijk en folksong You Don’t Know I’m Here heeft een soortgelijke vibe als The Hearts Of Boston, maar klinkt wel een stuk ingetogener en minder vrolijk. Op Take No Prisoners begint een dame (de New Yorkse Emilyn Brodsky, ook bekend van o.a. Mischief Brew en World/Inferno Friendship Society) te zingen en valt Nicolay later in. de kalmte van het liedje, dat weer erg folk/country klinkt, laat Brodsky’s stem mooi uitkomen. Live Free en The Day All The Leaves Came Down zijn weer heerlijk uptempo. Vreemde eend in de bijt is laatste lied Joy, dat begint met zwaar elektronisch rumoer, middenin kalm klinkt (alleen Nicolay’s dramatische zang ondersteunt door toetsen en zachte drums) en hoe meer het lied vordert lawaai de boventoon gaat voeren: piepende violen, banjo en dreunende drums.

Nicolay slaat met Do The Struggle weer een heel andere weg in dan op bijvoorbeeld Major General, waarin blues- en rockmuziek veel meer aanwezig zijn en het experiment minder hoorbaar is. Wat opvalt is de vastberaden zang en het altijd even stevige stemgeluid van Nicolay. Het heeft soms iets weg van de overtuigendheid van Bruce Springsteen.