Een wel heel groot nieuw jazztalent kondigde zich de afgelopen jaren al aan: de Schotse pianist Fergus McCreadie. Met zijn trio, met bassist David Bowden en drummer Stephen Henderson, bouwde hij met optredens die op basis van hun sterke albumdebuut Turas (2018) alleen maar meer werden, een flinke reputatie op. De snelle muzikale doorgroei heeft wel heel erg hard doorgezet op het overweldigend goede tweede album Cairn.

McCreadie is zo’n pianist die je na nog maar één stuk van hem gehoord te hebben in het hart sluit. Zo’n pianist die zo gemakkelijk speelt alsof de piano het eerste was waar hij geheel vertrouwd mee raakte in zijn leven. Zijn spel is avontuurlijk, speels, emotievol en technisch virtuoos begaafd. Hij is zo’n jazzpianist die uit klassiek en folk tapt en deze vloeiend naar de jazz overbrengt en zich niets aantrekt van de geldende moderne stromingen. Daarmee met Cairn een tijdloze jazzplaat heeft gemaakt.

Zelf zegt hij dat Schotland in alles door zijn aderen stroomt en zijn composities ook. De uitgestrekte landschappen badend in de zon met donkere, soms zelfs duistere, wolken daarboven drijvend die immer tot onverwachts weer leiden, vergezeld met de vriendelijk en nuchterheid die de Schotten zo kenmerkt. Het spel van McCreadie is zo rijk als alles wat je in voorgaande zin leest en dan gecombineerd met zijn grote liefde voor alles wat naar jazz ruikt, voelt en smaakt.

McCreadie is zo’n pianist die maar enkele keren in de geschiedenis van de jazz voorbij komt. Een talent van de buitencategorie die met een feilloze techniek gezegend en gecombineerd met ontzettend veel spelplezier geen muzikale barrières ziet en in alles wat in zijn hart zit vol de composities induikt. En dat geldt dan voor virtuoze over de kop buitelende stukken als Jig (Tjonge zeg! Wat een wereldbestormend trio horen we daar toch spelen!) als dat hij melodieus en ingetogen zijn wegen zoekt in prachtcomposities als albumopener North of het bloedmooie An Old Friend.

De geweldige composities buitelen over elkaar heen op dit album. Luister naar composities als de titeltrack, Across Flatlands en The Stones Of Brodgar, de composities waar het album na die overweldigende albumopener North mee doorgaat, en raak volledig in de ban van het grootse talent van McCreadie. En Bowden en Henderson al net zo goed. Het album opnieuw opzetten nadat je volledig ingepakt bent na de hartveroverend mooie albumafsluiter Cliffside is dan geen vraag meer maar een vaststelling.

Opvallend toch hoe het (bizar genoeg nog steeds) Verenigd Koninkrijk de afgelopen jaren jazztalent na jazztalent voorbrengt. McCreadie en zijn mannen laten in de negen stukken die Cairns kent, in volle glorie horen waarom zij tot deze groep allergrootste talenten behoren.

Cairn is een buitengewoon album, een absoluut hoogtepunt in de hedendaagse jazz. Zo’n jazzalbum waar je van droomt, zo goed. Negen composities die allen optimaal overtuigen, verrassen en raken. Gemaakt door een trio op de toppen van wat, gezien hun leeftijd en ervaring, bijna onmogelijk is en met spelplezier dat van elke compositie afspat en alle emoties die daarbij gepaard gaan. Cairn is een jazzalbum waarin echt alles zit wat je van een jazzplaat hoopt.