Atlanta Millionaires Club opende treffend met het verkwikkende Room Temperature. Nou, met die klimaat beheersende kamertemperatuur is het ook weer bij opvolger I Know I’m Funny Haha dik in orde. Licht drogerende Pina Colada popdeuntjes om in alle rust de dag mee af te sluiten. Het ondergaande zon decor als natuurlijke achtergrond. Ergens in Atlanta op de veranda in een schommelstoel aan het loungen, terwijl de gedachtes een uitstapje naar het zonnige Hawaï maken. Folky, loom, maar vooral zomers. Faye Webster flikt het weer, en wijkt met haar vierde album op wat uitzonderlijke layback jazz uitspattingen en het wat steviger rockende Cheers niet sterk van haar eerder uitgeschreven succesformule af.

Dat Barack Obama haar gespot heeft en de Better Distractions song tot zijn persoonlijke nationale cultuurgoed uitroept en welke vorig jaar een plek op zijn playlist opeist, werkt uiteraard in het voordeel. Deze voormalige president is een groot liefhebber van tedere romantische soul, en in die hoek valt de singer-songwriter dan ook te plaatsen. Een geweldige promotiestunt die absoluut in het voordeel van Faye Webster uitvalt, maar natuurlijk ook hoge druk en veeleisende verwachtingen oproept. Het is van groot belang om die opgebouwde stabiliteit van Atlanta Millionaires Club op I Know I’m Funny Haha te continueren.

Op muzikaal gebied is er dus niet zoveel veranderd, de sound schuift wel steeds verder van de country weg, al zijn die heerlijke luie pedal steel gitaar sfeerpartijen van Matt Stoessel gelukkig nog steeds aanwezig. Deze veel gevraagde sessiemuzikant heeft het gevoelsmens Faye Webster al op haar vorige plaat overtuigd, het is bijna vanzelfsprekend dat hij ook nu weer aanwezig is. Het vintage klinkende strijkerscollectief van Annie Leeth vervult hier een prominente rol op A Stranger, en ook bassist Bryan J. Howard is van de partij. The usual suspects dus. Nog steeds zoekt de zangeres naar een geschikte drummer binnen het gezelschap, en vindt er een afwisselende stoelendans, zonder duidelijke winnaar, plaats.

Tekstueel zit ze wel in een andere belevingswereld. Vriendinnen bouwen aan een stabiele relatie en werken al aan gezinsuitbreiding. Andere levensdoelen, waardoor het contact verwaterd, en Faye Webster met haar eenzaamheid partner verveeld achterblijft. De realiteit waarmee ze te dealen heeft en wat zeker in de onzekere coronatijd niet eenvoudig is. Better Distractions vat dit perfect in onderbouwende zinnen samen die ondanks de luchtige ondertoon wel direct tot de confronterende kern komen.

I tried to eat, I tried to sleep
But everything seems boring to me
I don’t know what to do
Got two friends that I could see
But they got two jobs and a baby
I just wanna see you
Dependin’ on our time apart
The better the distractions are
And there isn’t a lot
Only took a couple times without you here to realize
But I figured it out

Het Sometimes liefdesverdriet wordt door het verlangend fantaseren naar onbereikbare sportidolen in het soft jazzy A Dream with a Baseball Player gecompenseerd. Faye Webster is ook gewoon een doorsnee meisje next door met een poster van honkbalspeler Ronald Acuña Jr. op haar slaapkamerdeur geweest. Niks triest aan, al benadrukt dit wel die veilige wegvluchtende droomwereld. Een plek waarin ze reikhalzend naar het leven als een rockster in het treffende titelstuk I Know I’m Funny Haha uitkijkt. Weinig ruimte voor zelfrelativering dus, maar met een klein stukje cynisme wel een eerlijk beeld van de somber klinkende vocalist. De humor ontbreekt op I Know I’m Funny Haha. Het is een dagelijks gevecht tegen tranen en depressies, een mooi verpakte hulpkreet van een hoog sensitieve zangeres die naar liefde en geborgenheid hunkert. Schijnbaar heeft ze dat geluk ondertussen gevonden, dus genoeg inspiratie om verder mee aan de slag te gaan.