De verknipte genialiteit van de Londense Ethan P. Flynn zorgt bij zijn debuterende strategische meesterzet B-Sides & Rarities: Vol. 1 al voor de nodige verwarring. De Universal Deluge EP is ook volgens die thuisknutsel zelfredzaamheid principes in elkaar gezet. Compromisloos onnavolgbaar, en net een tikkeltje duisterder dan de verrassende voorganger. Nog steeds fragmentarisch, en ook hier betreft het uitgewerkte probeersels die hij in een langere voorliggende periode geschreven, herschreven, gearrangeerd en her-gearrangeerd heeft.

Aansluitende bij die jonge lichting Britse vernieuwers waartoe ook Black Midi, Squid en Black Country, New Road behoren. Met laatstgenoemde vriendengroep neemt hij het sterke in het verlengde van die band liggende Television Show op. De songs van outsider Ethan P. Flynn smeken om een geschikte begeleidingsband en profiteert van deze eenmalige geslaagde samenwerking, die hem net dat ene duwtje in de juiste richting geeft. Uiteraard komt zijn naam in het vizier als frontman Isaac Wood van die begeleidende positie afstand neemt, al vraag ik het mij af of de kwetsbare Ethan p. Flynn daar klaar voor is. Och, er wordt genoeg gespeculeerd.

Ethan P. Flynn, met een vaste stageplaats bij het David Byrne American Utopia project op zijn cv, ondersteunend op het veelal geprezen Magdalene van FKA twigs en recentelijk met de net zo eigenzinnige dance georiënteerde producer Vegyn actief waarmee hij het goed ontvangen Superstition in elkaar zet. Een bijzonder wonderkind, ja dat is hij. Er is echter vreemd genoeg geen plek voor Television Show of Superstition op Universal Deluge. Hopelijk vinden die later op een volwaardige plaat hun weg wel, maar laten we ons hier voor het gemak tot het zevental tracks van de Universal Deluge EP beperken, want die zijn absoluut de moeite waard.

De van Black Country, New Road afkomstige saxofonist Lewis Evans vervult op B-Sides & Rarities: Vol. 1 al een schakelrol, en biedt ook nu een ontbrekend stukje structuur aan. Een mooi cadeautje om stiekem van te profiteren. Hij geeft de folky hippie psychedelica van Distraught die warme laaghangende bloedrode ochtendgloren glans mee. De wereld geminimaliseerd in een wegzinkende telefoongesprek. Het ontwaken na een veertig jaar durende winterslaap, tot het besef komen dat er feitelijk niks verandert is.

Father of Nine, met zijn dromerige eighties synths, ronkende bas, schelle percussie, op batterijsterkte tempowisselingen en de dramatische overstuurde emozang van Ethan P. Flynn. Een vreemd licht verkouden sadomasochistisch liefdesliedje, waarbij de rammelende postpunk nagalm die onbeholpen schoonheid van de eenvoud vorm geeft. Psychomanische paranoia in het onderdrukte Vegas Residency, de afasie tegen de zelfdestructieve sterrenstatus in Spoils en de spokende gospelsoul van de industrial pianoballad The Universal Deluge. Tussen de noise explosies en ruïne drones van Cheerleader staat een in de knoop geraakte, op afstand bestuurbare marionet die alle binding met de realiteit en het heden verloren heeft.

De soundtrack van de op cruise control geprogrammeerde Verenigd Koninkrijk plezierjacht welke zich als een stuurloze Titanic tegen de mijlenhoge new wave golven te pletter vaart. Ethan P. Flynn als bange outsider, verschrikt tegen zijn welvarende strijdlustige broeders opkijkend. Peter Hook geleende postpunk baslijnen symboliseren de memorabele in eenzame metro duisternis overstappende freejazz Enough Is Enough afsluiter, waarbij saxofonist Lewis Evans het kaarsje uitblaast. Het feestje is voorbij, snel de instrumenten inpakken, morgen is er weer een nieuwe suffe rare dag.