Ethan P. Flynn komt vorig jaar onverwachts in het nieuws als hij als potentiële opvolger van Isaac Wood bij Black Country, New Road genoemd wordt. Toch besluit dat bevriende gezelschap om in de huidige bezetting door te gaan en richt Ethan P. Flynn zich op zijn solocarrière. Als je dan het retro theatrale aangezette In Silence terug hoort, kom je tot de conclusie dat deze sound niet eens zoveel van de musicalfolk van de Live at Bush Hall concertplaat van Black Country, New Road afwijkt.

Abandon All Hope is slechts een momentopname van wat zich in het brein van Ethan P. Flynn afspeelt. Je kan zelfs niet eens meer van een droomdebuut spreken, al is dit zijn eerste volwaardige album. Ethan P. Flynn verrast mij al eerder met het chaotische B-Sides & Rarities: Vol. 1, waarbij het nog steeds niet helemaal duidelijk is of het daadwerkelijk oude opnames betreft, of dat de singer-songwriter een goed geslaagde grap uithaalt. De Universal Deluge EP is al meer gestroomlijnd en slechts een aanzet tot het volwaardige Abandon All Hope. Bij dit geniale wispelturige wonderkind moet ik al snel aan een artiest als Beck denken, die met gemak van grunge naar country of glamrock overschakelt. Ethan P. Flynn presenteert zich echter met de nodige vreugdevolle bombast en maakt met Abandon All Hope bijna een volwaardige vintage licht croonende Burt Bacharach popplaat, bijna dus, maar goed daar kom ik later nog op terug.

Lekker eigenwijs die heilige huisjes omver schoppen. Ethan P. Flynn is het zwarte schaap van de familie die de traditionele kerstsfeer heerlijk verziekt, door hier een totaal eigen draai aan te geven. Hij is niet de kers op de taart, maar verstopt zich juist in die taart om zich op het meest ongepaste moment aan het publiek te openbaren. Geliefd of gehaat. Zelfs ik ben er bij deze nieuwe release nog niet helemaal uit, maar behoor ondertussen wel steeds meer bij die liefhebbers van deze unieke entertainer, want dat is hij zeker. Zijn melancholische treurende klaagzang krijgt bijval van de sprookjesachtige verbale verschijning van Ava Gore. Inderdaad de dochter van Martin Gore van Depeche Mode, die dus net als haar vader van het muzikantenleven rondkomt.

Laten we het zo stellen, met het persoonlijke In Silence weet hij direct te ontroeren. Het gemis doordat je recente gebeurtenissen niet meer kan delen. In stilte in gedachte het graf van een dierbare bezoeken. Hier sta je op dit moment in het heden, het verleden ligt letterlijk voor je voeten begraven. Confronterend en herkenbaar voor iedereen die een naaste mist. Het eeuwige gemis, de gesprekken zonder antwoord. De vanuit een gitaarintro opbouwende track legt een stukje van de onderliggende ziel bloot, al blijft het onduidelijk wie de pijn veroorzaakt. Ethan P. Flynn heeft zich tot een ervaren songsmit ontwikkelt, die muzikaal datzelfde verleden in het heden mengt. Droge drums, Zuid Amerikaanse percussie, een wanhopige slidegitaar, over de top uithalen met dat prachtige weerwoord van Ava Gore, alles komt samen. Een herontdekking op songwriter vlak.

De warme soulblazers in het Abandon All Hope titelstuk geven er een Beach Boys achtige Hang On To Your Ego twist aan. We verkeren in een 4 juli Bed-In depressie, waarin we vooral aan ons eigen egoïsme trouw blijven. Door de pandemie en oorlogen balanceert de maatschappij op de rand van de afgrond en verkoopt deze de zuurverdiende onafhankelijkheid aan de duivel. De wereld muzikaal mooier kleuren dan hoe deze er daadwerkelijk uitziet. Onbewust of misschien wel bewust grijpt Ethan P. Flynn met Clutching Your Pearls naar zijn eerste poging terug om zonder computer een song te schrijven. Zichzelf enkel op mandola begeleidend krijgt Clutching Your Pearls jaren later zijn bestaansrecht toegekend. Nu klopt het allemaal en vallen de puzzelstukken op zijn plek, al blijft er van die snaarinstrumentbasis in de praktijk niks meer over. Het tekstuele loslaten en verder kunnen groeien thema van het nummer past hier dus perfect bij. Het ligt er allemaal zo dik bovenop. Abandon All Hope verwoordt de onzekere toekomstwanhoop en is de zoveelste grijze corona plaat.

Abandon All Hope heeft qua sfeerbeleving zoveel raakvlakken met de onbezorgde “vroeger was alles beter” seventies gevoelsbeleving. Ver voor de jaren tachtig ellende welke bijna symmetrisch in het huidige tijdperk terugkomt. Dit alles werkt naar het ruim een kwartier durende Crude Oil epos toe. We verzieken de aarde voor ons eigen genot, drinken van haar voedingssappen en putten de levenskracht van deze planeet volledig uit. De planeet keert zich tegen het collectief, laat Bijbelse plagen op ons los welke de mensheid verder de vernieling in werken. Puur gericht op zelfbescherming. Meesterlijke paranoia, groots gebracht op een wijze zoals alleen Ethan P. Flynn dat kan. Zwaar aangezette treurblazers, nostalgische kinderdeuntjes, klassieke pianozekerheden, stevige noise passages, stoer voorbij wandelende gitaarakkoorden om met zijn kleine melancholisch gestemde evenbeeld te eindigen. De beproeving om de winterslaap te overleven, het klimaat te trotseren. Met deze gedurfde aanpak maakt Ethan P. Flynn het verschil en wijkt de muzikant van het veilige popplaat regime af. Hij bewaakt de onderliggende gekte door een controlerend geheel te scheppen.