The Weed Tree, het officiële tweede album van het uit Philadelphia afkomstige Espers was geen album vol nieuwe eigen composities maar een verzameling eigen interpretaties van songs van anderen en bewerkingen van traditional. Plus een nieuwe eigen compositie.

Ruim anderhalf jaar na hun meesterlijke gelijknamige debuut verraste Espers met een nieuw album, door de iets kortere tijdsduur soms als EP aangeduid maar wel degelijk als album aangegeven, met een wonderlijke keuze aan interpretaties van songs van anderen. Zowel songs van Durutti Column (Tomorrow) als Nico (Afraid) en Blue Öyster Cult (Flaming Telepaths) komen voorbij als traditionals als Black Is The Color en Rosemary Lane, waarvan het arrangement van die laatste dan weer door die van Bert Jansch is beïnvloed.

The Weed Tree (2005) is een bijzonder album en bepaald geen ‘tussendoortje’, een benaming die vaak gebruikt wordt om een album waarop vrijwel geen eigen nieuw werk te horen is te benoemen, omdat Espers, ondertussen uitgebreid tot band met Otto Hauser, Helena Espvall en Chris Smith, aan elke song een volledig eigen draai aangeeft. Ze volledig naar zichzelf toetrekken en de Espers make-over meegeven.

Een bloedmooi Rosemary Lane, gezongen door Espers’ Meg Baird met Brooke Sietinsons in de samenzang , is de gloedvolle opening. Mooi ook hoe een keyboard de song verrassend halverwege inkleurt. Al net zo mooi is het daarop volgende Tomorrow, waarbij Weeks en Baird in samenzang hemels Vini Reilly’s prachtsong nieuwe waarden meegeven.  Ook het bekendere Black Is The Color krijgt een memorabele en warme Espers bewerking mee. Het allermooist is de Espers versie van Nico’s song Afraid waarmee de A-kant van het album afsluit. Wonderbaarlijk mooi gezongen en gespeeld.

De Espers versie van Michael Hurley’s Blue Mountain, met mooi ruimtelijk klinkend gefluit op de achtergrond, komt al net zo fraai voor het daglicht. Verrassend genoeg blijft op The Weed Tree Blue Öyster Cult’s Flaming Telepaths vrij dicht bij het origineel, hoewel de Espers versie een ingetogen uitvoering kent zonder pompende bas en drums en rockende gitaren als in het origineel. Maar met een fijn distorted elektrische gitaarpartij van Weeks kent de heerlijk lange Espers uitvoering wel een fascinerende dynamiek.

Met het ingetogen en bloedmooie Dead King, de enige eigen compositie die het album telt, vindt The Weed Tree zijn einde. Het bleef destijds een opvallende keus van de band om met een album met interpretaties van songs van anderen als tweede album aan te komen. Maar het bleke een heel gelukkig keuze waarbij de sound van de band nog verder gedefinieerd werd.

Origineel uitgebracht door Locust Music werd het album geadopteerd door platenlabel Wichita. Het vinyl van het album is nu opnieuw verkrijgbaar via Drag City, het platenlabel dat de laatste albums van Espers, II (2006) en III (2009), ook uitbracht.