Encuentro Tango Quintet, het kwintet rond frontman/componist Angelo Petronio brengt een mix van allerhande invloeden: jazz, Braziliaanse bossanova en salsa uit de Caraïben. Muziek die als belangrijkste kenmerken lichtvoetigheid en lichte dansbaarheid heeft. Tezelfdertijd is het palet erg rijk en bevat de sound ook passie, nostalgie (Recuerdos en Blanca Y Negro) en de liefde voor kunst.

Hoewel het niet echt opvalt, is het Petronio die wel degelijk zijn troepen aanvuurt en de bakens uitzet: hij schreef de composities, voornamelijk op akoestische gitaar, en werkte die met de groep verder uit alvorens de Parijse studio’s (studio 7ième ciel) in te duiken. Dat leidt tot een sierlijk album, mooi uitgegeven, met muziek die bijzonder toegankelijk is.

Grotendeels krijg je hier dus composities van Petronio, aangevuld met een handvol traditionele liederen. Die geven heel sterk de blauwdruk aan waar Petriono & co zich op richten: de klassieke Argentijnse tangomuziek, gerijpt met wat gypsyachtige jazz en swing. Neem opener Ojos Negros, meteen al zo’n compositie die duidelijk maakt dat deze groep zich ook ontfermt over classics in het genre (deze keer door Vicente Greco en met tekst van de Argentijnse gitarist Pedro Numa Corduba). Die zet de sfeer en toon en neemt de luisteraar mee in de wereld van Encuentro Tango Quintet.

Het album is een uitnodiging tot verdere verkenningen in het genre dat de moeilijkheid heeft zich al te snel te beroepen op clichés. Dat is jammer, want het zijn net deze kleine albums die mee kleur geven aan de muzieksector en bewijzen dat ambitie en ambacht elkaar niet hoeven uit te sluiten. Om het anders te verwoorden : hier is een groep muzikanten bezig die haar liefde voor zwoele, dansbare tango ten beste vormgeeft en tussendoor wat door het leven gerijpte ervaringen aan de man of vrouw brengt (La Vida Es Un Milonga). Knap album, al hangt het natuurlijk ook af van de ontvankelijkheid van de luisteraar.. .