Het is een Brits ding van een Zweedse zangeres uit de Londense scene met Sloveense voorouders. Ana is de opvolger van haar succesvolle debuut And So it Goes, 2012 op het Londense Babel-label verschenen.

Even divers als haar achtergrond is haar abum met tien songs, waarvan vier eigen stukken, één traditional en een mooie diversiteit aan covers, één bekende (Paul Simon), één verrassende (Joe Henderson) en – zeer sympatiek – van drie jonge leeftijdsgenoten, t.w. Emine Pirhasan, Jamie Doe, Barnaby Keen. Het is een diversiteit die Mårtensson met haar solide, twinkelnde stem op een vanzelfsprekende en natuurlijke manier (uit)draagt – samen met haar opvallend capable en kleurrijke band zoals al bij eerdere live-optredens duidelijk te zien was:

“With her firm and bright voice she wins it in no time but the effect is also fostered and sustained by a band which plays with high sophistication and understated drama. Pianist Barry Greene is the Chopin-man who knows how to highlight the mood at the right moment. Adriano Adewale uses a special drum set which allows him to bring in subtle percussive colors and accents whereas Sam Lasserson is the man to anchor and round it up. They now take the beautiful nice way but also have potential for more.” (All About Jazz)

Een opmerkelijke nieuwe dimensie op dit album is het werken met een strijker-sectie als integraal onderdeel van het geheel. The Fable String Quartet (Kit Massey, Paloma Deike (violins); Becky Hopkin (viola); Natalie Rozario (cello)) vervult hier deze rol. Het leidt tot verdieping van kleuring, grotere souplesse en dynamiek waardoor een hoge mate van eenheid ontstaat, eenheid die van cruciaal belang is voor het tot gelding brengen en de doorwerking van een eigen stem.

De wisselwerking van diep in de song zitten en dusdanig op afstand staan dat de stem vrijelijk vloeit, is van cruciaal belang voor de kwaliteit van vocaal werk. Martenssons vertolking van Henderson’s Black Narcissus Music is een staaltje van schitterende balans hierin. Iedere song vergt afhankelijk van zijn karakter en zijn klankwereld een specifieke aanpak en houding hierin. Het aan Black Narcissus Music voorafgaande När Som Jag Var Pä Mitt Adertonde År heeft mooie contrasten waar in instrumentatie en arrangement iets mee gedaan wordt. Het blijft uiteindelijk echter nog te veel in de liedjes-zingen sfeer hangen. Het korte Ana Reprise heeft een ghosty galm wat zin maakt maar in de realisatie hier helaas minder fraai is. Het afsluitende Vackra Mannista valt qua opzet en toon een beetje eruit maar aangezien het sterk in elkaar zit en uitgevoerd wordt, zorgt het juist voor een interessant effect ten opzichte van het geheel.

Het aanbood aan goede en boeiende jonge vocalisten is tegenwoordig zo ruim dat het uitroepen van één iemand als de enig echte en grootste een misplaatst manoeuvre is. De luisteraar kan gelukkig mooi eigen keuzes maken en hoeft niet op hijgerige hypes te leunen. Emilia Mårtensson is een stem die telt, op hoog niveau meetelt en iets te vertellen heeft. Nu en toekomstig.

VIDEO
The Making Of Ana

Harvest Moon

När Som Jag Var Pä Mitt Adertonde År (duo-versie met accordeon)

© FoBo – Henning Bolte