‘Is dit Nederlands?’, klinkt het door de kamer. Het nieuwe album van Eefje de Visser is dan al anderhalve track onderweg. En al is degene die de vraag stelt pas acht jaar, de opmerking zegt veel over de manier waarop De Visser omgaat met haar moedertaal. Bij haar geen ‘rollende R’ of ‘harde G’.

Het is ongeveer de avond
Maakt niet veel uit
Alles is hetzelfde
En we zijn verschillend

zingt Eefje de Visser in het openingsnummer Ongeveer van haar album, waarvan de eerste twee woorden meteen de titel van de hele plaat vormen. Lekker minimalistisch, zou je kunnen zeggen. Dat is bij De Visser geen doel, tegelijkertijd vormen de wetmatigheden van de grammatica voor haar geen keurslijf. De Zuid-Hollandse zegt juist ‘tussen de woorden door’ heel veel:

Als ik naar je toe kom of
Als je naar me toe komt of
Als we naar elkaar toe gaan
Ik ben bang dat ik dan mijn mond hou
Of voorbij praat
Ja echt ja hm

Eefje wilde een persoonlijk album maken, maar dan wel zo vormgegeven dat elke luisteraar zijn eigen ‘plaatjes’ ziet bij de twaalf nummers. Dat is zonder meer gelukt. Samen met de zes muzikanten die aan de plaat meewerken, zet Eefje een relaxed en organisch geluid neer waarin de prettige bevreemding van de teksten goed gedijt. Hoewel Eefje slechts twee nummers helemaal alleen speelt en zingt, zijn de zes muzikanten maar in beperkte mate te horen. Bassist Merijn van de Wijdeven is met zijn aanwezigheid op acht tracks de meest prominente gast. Drummer Nicky Hustinx is op slechts vijf tracks te horen. ‘Alleskunner’ Jacob van de Water moet zeker genoemd worden. Hij speelt gitaar, toetsen, bas en percussie en zingt mee op drie tracks, voor deze drie nummers en twee andere verzorgt hij ook de ‘sfeergeluiden en extra sounds en dingen’, zoals Eefje het beschrijft in de inlay. Een zeer bepalende man voor het geluid op de plaat dus.

Na debuut De Koek is Eefjes nieuwe plaat twee jaar later een minder grote verrassing, simpelweg omdat niet alles meer ‘nieuw’ is. Door Eefjes keuze om de luisteraar niet telkens aan het eind van een song wakker te schudden, ontstaat een plaat die de luisteraar daadwerkelijk ‘ondergaat’. Dat kan klinken als een cliché of als een glad verkooppraatje, maar dat is het geen van beide.

Het Is geeft zijn geheimen langzaam prijs, of eigenlijk: helemaal niet, omdat elk geheim wat je er als luisteraar uithaalt, je eigen vertaling van haar verhaal is.

En ik mag schrijven
Wat ik schrijven wil
En ik mag veranderen
Wat ik wil, wat ik wil
En ik mag wachten
Ik wil wel horen wat je me zegt