Ed Harcourt is altijd een noeste arbeider geweest. Als hij niet aan eigen werk bezig is, dan tourt hij (al dan niet als bandlid bij andere artiesten) of produceert hij werk voor anderen. En tussendoor werkt hij aan eigen werk. Het majestueuze Monochrome To Colour is zijn tweede instrumentale album op rij.

Het lijkt er op dat Harcourt misschien wel alles heeft gezegd wat hij wilde zeggen op zijn magistrale (en achteraf bezien behoorlijk profestische) magnum opus Furnaces uit 2016. Want sindsdien zijn Harcourts albums instrumentaal. Het uit 2018 stammende Beyond The End is er eentje die uitblinkt in rust en minimalisme. Een relatief klein album waarin je bij beluistering volledig in verdwijnt. Dat doe je ook in het klankpalet dat Monochrome To Colour je voorschotelt, maar op een heel andere manier. Waar de voorganger je in een donker hoekje bij de haard liet kruipen, trekt de wereld op Monochrome To Colour op beeldende wijze voorbij, in alle schoonheid én lelijkheid. En dat is in tijden dat je toch vooral het beste binnen kan blijven een heerlijk stuk escapisme.

Mis je de teksten? Dat hangt er vanaf wat je verwacht. Dit is geen traditioneel ‘popalbum’. Zo moet je het dus ook niet benaderen. Het is eerder klassiek te noemen, met een moderne draai. En als je erbij nadenkt, is het op de albums waarop hij wel zingt ook de melodie die voor de verdiepende laag zorgt. Dat is waar zijn werk doorgaans de knock-outs levert. En die knock-outs levert Monochrome To Colour dan ook. Het is een plaat die melodieën levert die bijna allen een klassieke basis hebben, maar waarop een moderne post-rock(achtige) toplaag is toegevoegd. Opener First Light is wat dat betreft al direct tekenend. Gedragen door strijkers (Harcourts vrouw Gita Langley en haar zus Amy Langley) ontvouwt zich een bezwerende drone en na drie en een halve minuut vallen de drums (Clive Deamer) als een mokerslag binnen. Serieus, als je een door een koptelefoon luistert beuken ze je ziel in tweeën.

Tenminste, de opener is tekenend voor de koerst die Harcourt neemt, niet zozeer voor het album. Dat is een prachtige en vooral eclectische trip langs een keur aan werelden die muzikaal op heel verschillende manieren worden ingekleurd. Ascension start als een lieflijke door piano gedreven melodie, de invallende strijkers geven er een onheilspellend sfeertje aan en eer de drums aan komen donderen voelt het alsof je op open zee in een gammel bootje in een storm terecht bent gekomen.

En zo verschilt het muzikale beeld dat zich in je hoofd voorbij doet trekken per nummer. Het muziekdoosje dat je Childhood binnenloodst voelt als een vlaag melancholie die de speakers uit komt waaien, waar de echoënde piano en het spookachtige kerkorgel in Death Of The Siren juist een onheilspellende mist doen optrekken. Het door Satie geïnspireerde Her Blood Is Volcanic is op zijn beurt weer het meest ‘klassieke’ werk op dit geheel. Het minimalistische So Here’s To You, Hally schurkt dan weer het meest tegen voorganger Beyond The End aan. Waar die plaat echter bij het spelen bij vlagen in de achtergrond verdween en ‘behang’ werd, houdt Monochrome To Colour de luisteraar bij beide oren stevig vast. Zeker nu de dagen weer korter worden en de schemer al vroeg inzet, is het een perfect album om bij weg te dagdromen (dan wel nachtmerriën) als de zon achter de horizon verdwijnt.

Absoluut hoogtepunt is het machtige Only The Darkness Smiles For You, dat de luisteraar met een repetitieve pianomelodie naar binnen sust en ruim vier minuten meeneemt in een opperste staat van gelukzaligheid. Als dit de duisternis is die naar me lacht, dan hoeft het licht echt nooit meer aan. Majestueus!